قدرت یابی امویان به دوره فتوح اسلامی در سرزمین شام باز می گردد. یزید بن ابی سفیان در دوران خلافت عمر بن خطاب به امارت دمشق منصوب گردید. پس از مرگ یزید، معاویه به امارت تمام شام دست یافت و در دوره ی خلافت عثمان بر قدرتش افزوده شد. وی موفق به تشکیل سپاه منظم و نیروی دریایی گردید و از این پس به فتح شهرهای روم شرقی در آسیای صغیر و جزایر آن دولت پرداخت. معاویه در سال 41 ق موفق گردید خلافت اموی را تأسیس نماید. از این پس وی جنگهای فصلی منظمی را علیه رومی ها به راه انداخت و شهرهای مرزی را تقویت نمود. هدف وی تسخیر قسطنطنیه و نابودی حکومت روم شرقی بود. سیاست های وی توسط خلفای دیگر اموی از جمله سلیمان بن عبدالملک به طور جدی ادامه پیدا کرد. سه بار محاصره ی قسطنطنیه نشان از عزم امویان در نابودی روم شرقی بود. امویان جنگهای خود علیه روم شرقی را جهاد تلقی می کردند و بیشتر منابع اسلامی بر جهاد بودن آنها تأکید دارند. امویان نتوانستند به هدف خود که فتح قسطنطنیه بود دست یابند و از دلایل آن می توان به دوری راه و استحکام آن شهر اشاره کرد.