انسانها در طول تاریخ همواره با زلزله به عنوان پدیده ای طبیعی مواجه بوده اند. لذا ایمنی شهرها در برابر خطرات طبیعی خصوصا زلزله می تواند یکی از اهداف اصلی در برنامه ریزی های شهری باشد. که می تواند به پیشگیری و کاهش خسارت ها و حل مشکلات مرتبط با زلزله کمک بیشتری نماید. هدف این پژوهش این است که نشان داده شود مناطق و بافتهای مختلف شهری در برابر زلزله واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند لذا برای ارزیابی میزان آسیب پذیری مناطق شهری در برابر زلزله استفاده صرف از شاخص های فنی و سازه ای به تنهایی کافی نیست و برای رسیدن به نتایج بهتر و دقیق تر استفاده از روش های برنامه ریزی و شاخص های دیگری مثل آسیب پذیری بافت های فرسوده ، عمر ساختمان ها، وضعیت شبکه معابر، تراکم و ترکیب جمعیت، فضاهای بازشهری، تأسیسات زیربنایی، ارتباط شبکه معابر با خارج از شهر، فرهنگ عمومی و دانش افراد و... ضروری است. و از آنجایی که کشور ایران و شهر تهران بر روی کمربند زلزله قرار گرفته است، در صورت وقوع زلزله و هم افزایی اثرات دیگر ناشی از ضعف های ساختارهای کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و... در سطح کشور و شهر تهران فجایع بزرگی روی خواهد داد. بدین منظور در این تحقیق منطقه 14تهران به عنوان مورد مطالعه انتخاب شده است و برای رسیدن به اهداف مورد نظر از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است و عوامل تأثیر گذار در آسیب پذیری ناشی از زلزله مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. همچنین با ترکیب عوامل تأثیر گذار مدلی ارائه شده و با تحلیل عوامل موثر در مدل، وضعیت کلی منطقه از نظرمیزان آسیب پذیری بدست آمده است و بدین ترتیب برای کاهش خسارت های ناشی از زلزله و حل مشکلات مربوط به آن پیشنهاداتی ارائه شده است. به طور خلاصه نتیجه به دست آمده نشان می دهد منطقه 14 به دلیل نزدیکی به گسل ها در معرض آسیب پذیری با خطر زیاد قرار دارد و مسئولین مختلف کشوری و شهری با توجه به این سطح از آسیب پذیری منطقه، باید متناسب با آن اقدام و به برنامه ریزی های لازم بنمایند