چکیده مقدمه تمرین مقاومتی به عنوان جزء سودمند یک برنامه تمرینی می تواند به منظور بهبود قدرت عضلانی و ظرفیت عملکردی در افراد به کار برده شود. یکی از رایج ترین سازگاری که در اثر این نوع تمرین در افراد ایجاد می شود ایجاد رگ های جدید و افزایش فاکتورهای رگزایی است. بیماری دیابت از بیماری های مزمن در جهان است. در افراد دیابتی عضلات اسکلتی و رگ های ایجاد شده شروع به تخریب شدن، می کنند. تمرینات مقاومتی می تواند این افراد را تحت تأثیر قرار دهد. بررسی فاکتورهای قابل اندازه گیری و اثر گذار بر عملکرد آندوتلیوم مانندno، vegf، vegfr1، adma و برخی عوامل سیگنالینگ در آنژیوژنز عروق می تواند موید این موضوع باشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات مقاومتی بر تراکم مویرگی عضله اسکلتی و سطح پلاسمایی فاکتورهای adma، vegf، no، vegfr1 در رات های نرمال و دیابتی است. روش تعداد 36رت به دو دسته کلی دیابتی و غیر دیابتی تقسیم گردید. سپس هر دسته به دو گروه فعال (تحت تمرین) و غیر فعال تقسیم شد. نمونه خونی از حیوانات گرفته شده جهت اندازه گیری فاکتورهای vegf no,adma,vegfr1, در دمای 70- درجه نگهداری گردید و عضلات سولئوس (عضل? کند) آنها تحت شرایط استریل از طریق شکاف بر روی ناحی? پشتی جانبی اندام تحتانی جدا شد. تراکم مویرگی در عضله سولئوس رت ها با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمی( فعالیت آلکالن فسفاتاز) مورد بررسی قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری spss/16 استفاده شد. یافته ها مهمترین یافته این پژوهش اثر تمرین بر تراکم مویرگی گروه کنترل است که به طور معناداری میزان تراکم مویرگی را افزایش داد. تمرین مقاومتی سطح نیتریک اکساید پلاسما را در گروه دیابتی بالا برده و تفاوت معناداری از نظر آماری در حیوانات حاصل شد. همچنین تفاوت معناداری بین دو گروه کنترل و دیابت در سطح پلاسمایی adma و vegfr1 مشاهده شد. نتیجه گیری به نظر می رسد تمرینات مقاومتی اثری بر سطح پلاسمایی عوامل موثر بر آنژیوژنز شامل no، vegf و vegfr1 حداقل در حیوانات سالم ندارد که دلایلی مانند زمان تمرین، شدت آن و همچنین زمان نمونه گیری می تواند بر نتایج موثر باشد. اما این برنامه تمرینی توانسته است سطح نیتریک اکساید را در حیوانات دیابتی بهبود بخشد. کلمات کلیدی: دیابت، تمرینات مقاومتی، آن‍ژیوژنز، تراکم مویرگی

چکیده ندارد.