هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تغییرپذیری فاصله کانون توجه با استفاده از خودگویی آموزشی بر اجرا و یادگیری فورهند تنیس روی میز در دختران دبیرستانی بود. بدین منظور 80 دختر دبیرستانی با میانگین سن (62/0 ±) 16 سال به طور تصادفی از دانش آموزان هنرستان ورزش سنندج انتخاب و به پنج گروه تقسیم شدند. شرکت کننده ها پس از پیش آزمون، طی 6 جلسه به تمرین 180 ضربه فورهند با تکرار کلمات "کمی چرخش" در گروه کانون توجه درونی، "کمی باز" در گروه کانون توجه بیرونی نزدیک، "بالای تور" در گروه توجه بیرونی دور و هر یک از کلمات "کمی چرخش، کمی باز و بالای تور" به ترتیب در هر دو جلسه درگروه افزایش فاصله ی کانون توجه پرداختند. گروه کنترل طی دوره اکتساب، بدون خودگویی تمرین کرد. دو روز پس از آزمون اکتساب، آزمون یادداری در شرایط مشابه و بعد از نیم ساعت استراحت آزمون انتقال با تغییر جهت هدف (فورهند موازی) و هر دو بدون خودگویی انجام شد. دقت اجرای فورهند تنیس روی میز با یک مقیاس 5 ارزشی (لیائو و مسترز، 2001) و الگوی ضربه با استفاده از مقیاسی محقق ساخته مورد سنجش قرار گرفت. شرکت کننده ها در انتهای دوره اکتساب پرسشنامه فراوانی و اعتقاد به خودگویی را تکمیل کردند. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه تفاوت معنی داری را بین فراوانی و اعتقاد به خودگویی گروه های تجربی نشان نداد (05/0p>). مطابق نتایج تحلیل واریانس دو عاملی ترکیبی، اکتساب، یادداری و انتقال دقت فورهند گروه کانون توجه درونی به طور معنی داری کمتر از سایر گروه ها بود(05/0p<). علاوه بر این، اثر افزایش فاصله کانون توجه بر اکتساب و یادداری الگوی فورهند معنی دار بود. اثر کانون توجه بیرونی نزدیک بر یادداری الگو نیز معنی دار بود. ولی انتقال الگوی ضربه در گروه کنترل به طور معنی داری بیشتر از کانون توجه بیرونی دور بود (05/0p<). بنابراین برای آموزش فورهند به نوجوانان مبتدی استفاده از خودگویی با افزایش فاصله کانون توجه و کانون توجه بیرونی نزدیک و عدم استفاده از کانون توجه درونی توصیه می شود.