با توجه به بند 2-5-4 استاندارد 2800 ایران، تغییر مکان نسبی واقعی طرح در محل مرکز جرم هر طبقه (با درنظرگیری اثرات پی دلتا) نباید از مقادیر مندرج در آیین نامه بیشتر شود و در تبصره ذیل این بند ذکر شده است که در محاسبه تغییر مکان های نسبی هر طبقه، مقدار برش پایه طراحی ساختمان را می توان بدون در نظرگیری محدودیت های مربوط به زمان تناوب اصلی ساختمان تعیین کرد. به عبارت دیگر حتی اگر مقدار زمان تناوب اصلی سازه که از تحلیل به دست می آید، از 25/1 برابر زمان تناوب به دست آمده از رابطه تجربی آیین نامه نیز بیشتر باشد، در مرحله کنترل تغییر مکان های نسبی، می توان مستقیما از آن استفاده نمود. در این مطالعه دو گروه ساختمان فولادی و بتنی با قاب خمشی ویژه در نظر گرفته شد. در گروه ساختمان های فولادی 4 دسته ساختمان 5، 8، 10 و 15 طبقه و در گروه ساختمان های بتنی 2 دسته ساختمان 8 و 12 طبقه دارای 3 دهانه 5 متری در هر جهت، مورد بررسی قرار گرفت که این سازه ها ابتدا بر اساس مبحث ششم مقررات ملی ساختمان بارگذاری و با استفاده از نرم افزار etabs طراحی گردید. لازم به ذکر است که بر اساس استاندارد 2800، در مرحله طراحی اعضا بر اساس نیروهای وارده، تنها t تجربی مورد استفاده قرار گرفته است. پس از این مرحله بر اساس چگونگی ارضای ضوابط کنترل تغییر مکان، دو دسته سازه به دست آمد که عبارتند از: - سازه کنترل شده با t تجربی - سازه کنترل شده با t تحلیلی جهت بررسی رفتار لرزه ای سازه های طراحی شده با استفاده از هر کدام از این زمان تناوب ها، از روش زمان دوام استفاده شد و شاخص خرابی و همچنین زمان دوام آن ها محاسبه شد و در پایان رفتار آن ها با یکدیگر مقایسه گردید. نتایج تحلیل ها نشان دهنده این است که سازه کنترل شده بر اساس تبصره که بر اساس t تحلیلی می باشد، علاوه بر اینکه به سازه سبکتری می انجامد، شاخص خرابی کمتر و زمان دوام بیشتری نسبت به سازه کنترل شده با t تجربی داشته و لذا دارای رفتار لرزه ای مطلوبتری می باشد. لازم به ذکر است که تفاوت رفتاری این دو دسته سازه در ساختمان های بتنی بسیار کمتر از سازه های فولادی است.