پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر ویسفاتین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 15 مرد جوان (میانگین سن 25/1±36/21 سال وbmi 88/1±95/27kg/m2 ) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه فعالیت مقاومتی را تکمیل کردند. قبل از آن در جلسه ای جداگانه، یک تکرار بیشینه ای برای شش حرکت تعیین شد. آزمودنی ها فعالیت مقاومتی با دو نوع ارائه گوناگون: پروتکل الف ( از عضلات بزرگ به کوچک شامل: پرس سینه، پرس پا، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو)، و پروتکل ب ( از عضلات کوچک به بزرگ: عکس ترتیب حرکات پروتکل الف) را با شدت 85% یک تکرار بیشینه انجام دادند. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی هفت نفر از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها (هشت نفر) پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم فعالیت مقاومتی همانند جلسه اول اجرا شد، با این تفاوت که فعالیت مقاومتی برای آزمودنی ها الف و ب جا به جا شد. در هر یک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت.نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری حاکی از آن بود که غلظت ویسفاتین سرم در پروتکل ب بلافاصله بعد از فعالیت (005/0 p=) نسبت به قبل از آن به صورت معنا داری افزایش یافت. در مورد علظت انسولین، در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه ( 000/0p= ، و000/0 p=) پس از فعالیت نسبت به قبل از آن افزایش معنی داری دیده شد. در مورد غلظت گلوکز در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن کاهش معناداری (005/0 p=و 018/0(p= دیده شد. در مورد مقاومت به انسولین در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن افزایش معناداری (000/0p= ،000/0p=) دیده شد.در کل، یافته های حاضر نشان داد که ترتیب بزرگی یا کوچکی عضلات به کار گرفته شده در ابتدای فعالیت، تاثیری بر ترشح هورمون ویسفاتین و دیگر فاکتورهای نامبرده ندارد.