پژوهش حاضر به بررسی یکی از مهم ترین ساختارهای نظام حقوق بین الملل یعنی منبع عرفی (حقوق بین الملل عرفی) می پردازد و به تفصیل و تشریح این مسئله می پردازد که آیا نظام حقوق بین الملل عرفی در برخورد با تمام حوزه ها و واقعیت های نظام حقوق بین الملل از همان ساختار مشخصی که نظام حقوق بین الملل در رابطه با آن تبیین کرده بهره می برد (عنصر معنوی+ رویه دولت ها)؟ و یا آنکه نظام حقوق بین الملل در تطابق قواعد عرفی با برخی از حوزه ها از جمله حوزه ی حقوق بشر و حقوق بشر دوستانه ضرور تا باید مقدمات تغییرات ارگانیک را برای مهمترین ساختار درونی خود یعنی منبع حقوق بین الملل عرفی فراهم آورد؟ و نهایتاً این پژوهش در پی اثبات خودبازسازی نظام حقوق بین الملل با تاکید بر تغییرات ساختاری حقوق بین الملل عرفی می پردازد.