پایان یافتن جنگ سرد و اولویت‏های امنیتی کشورها، مطرح شدن بازیگران جدید و اهمیت یافتن افراد و نهادهای غیردولتی در جهان، موجب شده است تا کشورها برای تأمین منافع ملی خود و هم‏چنین استقرار و استمرار طولانی مدت فرهنگ، ارزش‏ها و سیاست‏های نظام موردنظر، علاوه بر روش‏های گذشته ابزارها و راه‏های جدیدی به کار گیرند که دیپلماسی نوین از جمله مهمترین آن‏هاست. لذا چرخش دیپلماسی از شکل سنتی به شکل نوین آن، جوامع را بر آن داشت تا راه‏حل‏های نوینی در این وادی ارائه نمایند. در این مسیر، استفاده از ابزارهای فرهنگی و اجتماعی به عنوان ابزارهایی نرم مورد توجه کنشگران جوامع قرار گرفت تا بدین وسیله آرمان‏ها و اهداف دولت خود را به چهارگوشه جهان صادر نمایند. در این بین، معماری با کارکرد چندجانبه و ماهیت اجتماعی و فرهنگی خود یکی از اهداف سرمایه‏گذاری جوامع می‏باشد. معماری به معنای عام و معماری دیپلماتیک به معنای خاص آن، با گشودن دری از خاک کشور مبدأ در کشور میزبان، نمایشگاهی تمام عیار از هویت معماری، آرمان‏ها، اهداف و سیاست‏های کشور خود در عرصه‏ی بین‏المللی می‏باشد. حال سوال اصلی پژوهش آن است که چگونه معماری می‏تواند تصویری روشن، شفاف و موازی آرمان‏ها و هویت کشور میهمان را در کشور میزبان عرضه نماید و در بهبود جایگاه کشور مبدأ در عرصه‏ی بین‏المللی موفق افتد؟ در این پژوهش سعی بر آن است که اولاً توان معماری به عنوان ابزار بسیار قوی تبادل فرهنگی، برای تغییر و بهبود نگاه جوامع بین المللی از طرق خلق فضا شناسایی گردد. ثانیاً با انجام مطالعات موضوعی، رهیافتی به طراحی معماری مردم‏مدار و هویت‏مدار ارائه گردد. لذا در این مطالعات ابتدا، گونه‏ی سفارت از منظر معماری مورد بازشناسی قرار گرفته؛ سپس با شناخت چالش‏های موجود بر سر طراحی معماری سفارت، اعم از هویت، شفافیت و امنیت، مولفه‏های غیر عملکردی طرح شناخته شده است. این مولفه‏ها که ماهیتی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی داشته، بنیان مبانی نظری و ایده‏های طراحی را شکل بخشیده‏اند. در نهایت با مروری بر مطالعات موضوعی، مبانی نظری طرح، و بررسی حوزه‏های مشترک معماری ایران و اسپانیا، معیارهای طراحی معماری سفارت‏خانه‏ی پاسخگو به چالش‏های عنوان شده، به طور عام و طراحی سفارت ایران در اسپانیا به طور خاص استخراج گشته و در ادامه‏ی روند طراحی ملاک عمل و ارزیابی قرار گرفته است.