هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر استانوزولول همراه با هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر تغییرات ساختاری بافت کبد در موش صحرایی نر می باشد. 49 سر موش صحرایی نر ویستار با سن 12 هفته و وزن 94/7±53/228 به طور تصادفی در هفت گروه هفت تایی تقسیم شدند: کنترل+ دارونما، مقاومتی+ دارونما، مقاومتی+ استانوزولول mg/kg 2، مقاومتی+ استانوزولول mg/kg 5، استقامتی+ دارونما، استقامتی+ استانوزولول mg/kg 2، استقامتی+ استانوزولول mg/kg 5. تمرین مقاومتی شامل سه جلسه در هفته با سه ست پنج تکراری صعود از نردبان و تمرین استقامتی سه جلسه در هفته روی تردمیل جوندگان به مدت هشت هفته بود. در پایان دوره بعد ازکالبدگشایی، نمونه برداری از کبد موش ها برای مطالعه با میکروسکوپ الکترونی و نوری صورت گرفت. نتایج نشان داد، گروه های استانوزولول افزایش وزن معنی داری را نسبت به دیگرگروه ها نداشتند (05/0> p). مطالعه بخش هایی از کبد موش ها با استفاده از میکروسکوپ نوری و الکترونی نشان داد، گروه کنترل و تمرین بدون دارو سالم بوده اما در گروه های دریافت دارو، آسیب های بافتی و آزار سلولی کبد مشاهده گردید.آسیب ها در گروه-های دریافت کننده mg/kg 5 شدیدتر بوده، با دوز دارو رابطه مستقیم داشت. تغییرات ایجاد شده نشان دهنده نکروز و مرگ سلولی در بافت کبد بود. طبق یافته ها، تمرین مقاومتی و استقامتی قادر به جلوگیری از آسیب های کبدی ناشی از استانوزولول نبوده و با وجود مصرف تزریقی و دوز پایین نیز این آسیب ها مشاهده می شود. بنابراین ورزشکاران نباید از این دارو برای افزایش عملکرد، قدرت و عضله سازی استفاده نمایند.