ضعف تعادل در افرادی که دارای ناتوانیهای جسمی یا معلولیت خاصی هستند، مشکلاتی را از جمله عدم برقراری ارتباط با دیگران، درک نکردن محرکهای محیطی، مشکلات روانی مانند کاهش اعتماد به نفس و افسردگی و احتمال افزایش آسیب و خطر را باعث می گردد؛ لذا با توجه به اهمیت تعادل بالاخص در این قشر، هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره تمرین با تردمیل بر تعادل نابینایان و کم بینایان بود. 36 دختر نابینا و کم بینای داوطلب با میانگین سنی (69/1± 11/16)، قد (30/6± 38/156) و وزن (35/18± 34/51) در این تحقیق شرکت نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در طی این چهار هفته هیچ گونه برنامه تمرینی خاص نداشتند؛ حال آن که آزمودنی های گروه تجربی به مدت چهار هفته تحت یک دوره برنامه تمرین با تردمیل شامل تمرین روی سطح صاف و شیب دار با سرعت ثابت قرار گرفتند. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و در آن از طرح پیش آزمون و پس آزمون استفاده شده است. کلیه مشخصات فردی و اطلاعات و داده های خام به دست آمده از آزمودنی ها توسط نرم افزار آماری spss16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در بررسی یافته های به دست آمده از دو گروه کنترل و تجربی، تفاوت معناداری بین نتایج دو گروه مشاهده شد. نتایج نشان داد که پس از چهار هفته تمرین با تردمیل در تعادل ایستا و همچنین تعادل پویای گروه تجربی بهبود معنادارتری ایجاد شد که این مهم می تواند با توجه به بکارگیری تمام بدن حین تمرین با تردمیل و در نتیجه افزایش قدرت عضلات حاصل شده باشد. از طرفی بکارگیری تمام بدن در تمرین با تردمیل در وضعیت شیب دار، موجب وارد آمدن فشار بر عضلات شده، لذا حس عمقی می تواند بهبود یابد و این بهبودی روی تعادل اثرگذار باشد. این نتیجه با نتایج مطالعه borca(2010)، kibele و behm (2009)، toole و دستیاران (2000) و aveiro و دیگران (2006) همخوانی دارد. تمرین با تردمیل روی سطح صاف و شیب دار می تواند تعادل ایستا و پویا را در نابینایان و کم بینایان افزایش دهد.