بررسی و مقایسه ی منظره پردازی های مکتب دوم تبریز با دوران مینگ چین موضوع این پژوهش است. برای این مقایسه، مطالعات اصلی بر روی تفکر، مذهب، آیین و شیوه ی زندگی مردم و هنرمندان در دو مکتب مذکور صورت گرفت. در این بررسی، مشخص گردید که رابطه علی و معلولی بین آثار منظره پردازی آنها و تفکر و اعتقاداتشان وجود دارد.از آنجا که انسان در تفکر ایرانی اشرف مخلوقات است، درمناظر این دوره محوریت اصلی با انسان است.اما هنرمند چینی منظره را وجود مطلق می داند و انسان را در آن ناچیز قرار می دهد تا به هماهنگی با طبیعت بپردازد.اما مناظر این دو دارای نقاط مشترکی نیز می باشند از جمله بهره گیری از نوع منحصر به فرد زاویه ی دید که در مکتب تبریز فضای عمیق و وسیع و در دوران مینگ نیز زاویه ی دید منحصر به فرد و کلی گرایانه دیده می شود و هر دو از پرسپکتیو رایج غربی مبراست. و در هر دو مناظر فضای عرفانی و معنوی به چشم می خورد.اما این دو مکتب در تکنیک، خیال انگیزی آثار و رنگ-پردازی به گونه ای متفاوت عمل می کنند.