چکیده بصیرت به عنوان ابزار تشخیص حقیقت و ضروری هدایت، از واژگان کلیدی در فهم معارف قرآن به شمار می آید. استفاده از روش معناشناسی با بررسی روابط بینامتنی (روابط هم نشینی، جانشینی و سیاق) و روابط مفهومی (تقابل معنایی، شمول معنایی و ...) واژ? بصیرت در نظام معنایی قرآن، تبیین می سازد که بصیرت به معنای شناختی مبتنی بر معیارهای دینی است که دارای مولفه های شرطی چون تقوا، تذکر، تعقل، عبرت آموزی است وبینش دقیق و دانش عمیق (فهم)، توانایی تشخیص حق از باطل (تمییز) و التزام عملی به باور قلبی از مولفه های ماهوی این واژه به شمار می آیند. همچنین ترسیم میدان های معناشناسی بصیرت در قرآن کریم به کشف لایه های درونی بصیرت منجر می شود و آشکار می کند که بصیرت در بعضی از لایه های معنایی مترادف عقل، حکمت، نور و فرقان است و سبب می شود تا انسان با بینایی قلبی ناشی از علم حضوری و یا حصولی، واقعیت وجودی خویش را درک کند و با انتخاب خداوند یکتا و دست « لقاء الله » و غایت خلقت « بصیرت توحیدی » دنباله روی از هادیان الهی، به توحید ناب یابد.