چکیده شهاب الدین الموسوی الحویزی از شاعران عصر عثمانی است. از زندگانی او آگاهی اندکی در دست است. وی در زمان حکومت مشعشعیان در حویزه که دست نشانده حکومت صفویه در غرب خوزستان بوده، می زیسته است. پسرش معتوق اشعار او را در یک جلد تحت عنوان (دیوان ابن معتوق) گردآوردی نموده است. وی اشعار خود را در اغراضی همچون مدح، غزل و نسیب، خمریات و مراثی به نظم در آورده است. البته اغلب اشعار او مدح است؛ مدح هایی که آنها را در مورد خاندان مشعشعیان؛ به خصوص سید علی خان؛ سروده است. همچنین در دیوان او دو بیتی هایی وجود دارد که اکثر آنها مدح و برخی هم الهامات شاعر از محیط اطرافش می باشد . شهرت او به اشعار نثر گونه ای به نام بند است که وی در آنها با بهره گیری از تصاویر طبیعی و محسوسات اطراف خود و نیز با استفاده فراوان از صنایع بدیعی و بیانی زیباییهای طبیعت و ممدوح خود را به تصویر کشیده است . شاعر اشعار خود را به تقلید از ساختار شعر جاهلی سروده است و قصاید خود را با نسیب و خمریات آغاز می کند و همچنین قصاید طولانی دارد. وی اگرچه در اشعار خود بسیار از صنعت های بیانی و بدیعی بهره جسته اما توانسته با اسلوبی قوی و تعبیراتی ساده از صور بیانی معقدی که شاعران آن دوره در مصر و شام به آن گرایش داشتند، خود را حفظ کند و از صنعت پردازیهای متکلفانه و متطرفانه به دور باشد . کلید واژگان : ابن معتوق، مدح، مرثیه، دو بیتی، بند