هدف از انجام این تحقیق مقایسه تاثیر یک جلسه تمرین پلایومتریک بر روی سطوح ماسه ای، چمن و چوب بر میزان کوفتگی عضلانی تاخیری ورزشکاران جوان بود . 36 دانشجوی ورزشکار با میانگین سن 21/1±58/22سال، قد 09/5 ± 78/174 سانتی متر و وزن42/6 ± 72/64 کیلوگرم به صورت داوطلبانه هدفمند به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به سه گروه تمرین روی سطح ماسه ای، چمن و سطح کفپوش چوبی تقسیم شدند. قبل از اجرای تمرینات از آزمودنی ها به منظور اندازه گیری میزان ck و ldh سرم خون گیری به عمل آمد. هم چنین میزان دامنه حرکتی مفصل ران به وسیله گونیامتر اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها گرم کردن را با دویدن آرام و حرکات کششی به مدت 10 دقیقه انجام دادند و پس از آن در برنامه تمرینات پلایومتریک شرکت کردند. تمرینات هر سه گروه مشابه و شامل پرش اسکات، پرش جفت جانبی و پرش در جا متوالی با جمع شدن پا در سینه بود که هر کدام از تمرینات در 5 ست با 12 تکرار انجام شد. بین ست ها 30 ثانیه استراحت و بین حرکات 5/1 دقیقه استراحت انجام گرفت. بلافاصله پس از اتمام تمرین، 24 و 48 ساعت پس از آن از آزمودنی ها خون گیری به عمل آمد و دامنه حرکتی با استفاده از گونیامتر و میزان احساس درد نیز با استفاده از پرسشنامه vas اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد که میزان آنزیم کراتین کیناز در زمان های بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از تمرین در گروه چوب نسبت به دو گروه دیگر به طور معنی دار افزایش یافت و لاکتات دهیدروژناز در زمان های 24 و 48 ساعت پس از آزمون در گروه چوب نسبت به گروه دیگر به طور معنی دار افزایش یافت. در میزان احساس درد عضلانی در زمان 24 و 48 ساعت تنها بین گروه چوب و گروه ماسه تفاوت معنی دار دیده شد به طوری که گروه چوب میزان درد بیشتری را گزارش کردند و تفاوت دامنه حرکتی مفصل ران بین گروه چوب و دو گروه دیگر در زمان 24 ساعت معنی دار بود. به طور کلی می توان اذعان داشت که میزان کوفتگی عضلانی تاخیری بر اثر تمرینات پلایومتریک در سطوح نرم مثل چمن و ماسه کمتر از سطوح سخت از قبیل چوب است و پیشنهاد می گردد که برای شروع این تمرینات از سطوح نرم استفاده گردد.