همواره زبان گویای آدمی در انتقال تجارب تمدن ها و امت ها، تبیین آرمان ها و اندیشه ها و طرح مفاهیم بلند ذهن کاوش گر و پویش گر انسانی بوده اند. بنابراین بدیهی است از این نقش و تاثیر در متن وحی بهره گرفته شود و در راستای اهداف والای آگاهی، هدایت و تربیت فرد و جامعه انسانی مورد نظر قرار گیرد. بنابراین، بررسی قصه گویی به عنوان یکی از روش های آموزشی و تربیتی خداوند و بیان نقش سازنده آن در کارکردهای آموزشی و تربیتی و به ویژه آموزش اخلاق موضوع پژوهش حاضراست و این مباحث را دربردارد: معنای لغوی قصه، معانی آن در قرآن، اهمیت و تأثیر آن در زندگی انسان ها، کارکردهای تربیتی و اخلاقی قصه و بیان ویژگی های قصه گویی در قرآن. این پژوهش با هدف شناخت و تبیین ویژگی های قصه پردازی در قرآن و نقش آموزشی این شیوه و با استفاده از روش کیفی و رویکردی توصیفی – تحلیلی انجام شد. نتایج این بررسی نشان داد که قرآن در متون داستانی خود با بهره گیری از ویژگی هایی چون تنوع در آغاز قصه ها، بهره گیری از شیوه های متنوع گفت و گو، ایجاز ، تکرار، پرسش و پاسخ، تاکید بر شیوه ی روایت حلقوی یا غیرخطی ، ایجاد موقعیت ابهام یا حذف عمدی برخی مطالب برای مخاطب خود و تشویق به تفکر و استدلال، نقش بارزی در طراحی یک شیوه ی آموزشی فعال ایفا می کند.