پایان نامه ی حاضر، پژوهشی است پیرامون لعاب مینایی که در برهه ای از تاریخ هنر اسلامی ایران شکل گرفت تا گواهی باشد بر مهارت و توانگری سفالگران این سرزمین. دوره ی خوارزمشاهیان یا پیش از مغول را می توان زمان ابداع این گونه از سفالینه ها در نظر گرفت و تا پس از حملات مغول نیز این شیوه کاربرد داشته است. ظروف و کاشی های متعدد با طرح های متنوع و ظریف که ناشی از عوامل گوناگون از جمله دیوارنگاری ها، نسخ خطی و پارچه های منسوج می باشد، در این سبک پدید آمده اند. روایت جنگ ها، داستان ها،مجالس شاهانه و...از مضامینی هستند که به زیبایی در سفال هفت رنگ یا مینایی تصویر شده اند. چندین مرکز در داخل کشور و برخی از نواحیِ خارج از ایران کنونی، به تولید این گونه از سفالینه ها پرداخته و نمونه هایی از آن نواحی یافت شده است. بدون تردید با گذر زمان تغییرات و تحولاتی در برخی جنبه های آن پدید آمده و جلوه های متفاوتی در آن ایجاد شده است. این مسئله را در کارگاه های متعدد نیز می توان مشاهده کرد و تفاوت سبک ها را تشخیص داد. پیدایش لعاب مینایی و بدنه های استفاده شده در آن از زمان ابداع تا عصر حاضر، محصولات ساخته شده به سبک مینایی، مراکز تولید آن و هم چنین تحولات ایجاد شده در جنبه های مختلف، از مسائلی هستند که در این پژوهش به آن پرداخته شده است.