چکیده با نگاهی به بحث هایی که برضد شیوه های ساختاری تدریس زبان؛ مانند روش گرامر- ترجمه و روش ساختار- شنیداری، مطرح شده می توان استنباط کرد که تدریس صریح گرامر به دلیل ناکارآمدی در برانگیختن زبان آموزان در یادگیری و به کار بردن قوانین گرامر در ارتباطات، محبوبیت خود را تا حدی از دست داده است. بنابراین، روش ساختار معنا توسط نظریه پردازانی همچون لانگ (1991) به منظور یادگیری گرامر به صورت ارتباطی پیشنهاد شد. در بین گزینه هایی که روش ساختار- معنا را از طریق آن می توان اعمال کرد تکنیک برجسته سازی متنی می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تکنیک برجسته سازی متنی در یادگیری گرامر و نقش درون گرایی/برون گرایی در این تاثیر می باشد. شرکت کنندگان در این پژوهش 60 زبان آموز دختر سطح متوسطه در زبانسرای بوشهر بودند. ابزارهای این پژوهش شامل: آزمون تافل، تست شخصیت شناسی آیزنک و آزمون گرامر و مطالب درسی این تحقیق شامل کتاب تاپ ناچ 2 و مقاله های صفحه ی اول روزنامه ی ایران دیلی بودند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو کلاس الف و ب تقسیم شدند، هر دو کلاس ابتدا تحت آموزش رسمی گرامر قرار گرفتند. اما کلاس الف گرامر را از طریق تکنیک برجسته سازی متنی و کلاس ب گرامر را از طریق تمرینات معمولی تمرین کردند. در نهایت از هر دو کلاس آزمون گرامر گرفته شد. داده های حاصل از آزمون گرامر با استفاده از آزمون مستقل تی مورد تجزیه و تحلیل گرفت. نتایج آزمون گرامر نشان داد که شرکت کنندگان در کلاس الف عملکرد بهتری نسبت به کلاس ب داشتند. بعلاوه، نتایج نتایج به دست آمده از کلاس الف نشان داد که اگر چه تکنیک برجسته سازی متنی هم برای درون گراها و هم برای برون گراها مثمرثمر بوده اما برون گراها بیشتر از این تکنیک سود بردند. نتایج حاصل از کلاس ب نیز نشان داد که استفاده ازتمرینات رایج و معمول در یادگیری گرامر برای درون گراها موثرتر بوده است.