شعر عصرمشروطه به دلیل پیشگامی در انعکاس جهان بینی ها وکیفیت تحولات عمیق مضمونی در عرصه های فکری، فرهنگی، سیاسی- اجتماعی در تاریخ ادبیات ایران،شعری پیشرو به شمار می آید.گرچه این نوگرایی در ظاهر می توانست راه هرگونه سنت گرایی را در پرداختن به انواع ادبی ببندد، به دلیل باورمندی شعرای سنت مداری چون ملک الشعرای بهار، ادیب الممالک فراهانی و فرخی یزدی به بهره گیری از ظرفیت های ادبیات کلاسیک، پیوستگی سنت و تجدد ادبی را در بستر شعر مشروطه به جریانی مایه دار تبدیل کرد.دراین میان شاید شاهنامه فردوسی بیش از هر اثرکلاسیک فارسی در شعر عصر مشروطه- چه در اوان پیدایش مشروطه و چه در هنگام استقرار آن- نمود داشته است؛ زیرا ماهیت انقلابی و پرهیجان مشروطه بیشاز هر چیز نیازمند تقویت همگرایی جمعی و قومی بود و خصایص حماسی و ظرفیت های انگیزشی شاهنامه بهترین زمینه برای رسیدن به اهداف ساختاری به حساب می آمد.ازاین رو بخش قابل توجهی از اشعار مشروطه خواهان از جمله بهار، ادیب الممالک فراهانی و فرخی یزدی به استفاده از شگردها و خصایص سبکی شاهنامه معطوف است، به ویژه آن گاه که می کوشند به تناسب دگرگونی در جهان بینی خویش بهقصد تهییج احساسات ملی گرایانه و آزادی خواهانه از ویژگی های حماسی شاهنامه درایجاد هویت جمعی و انقلاب فکری بهره گیرند.