هدف این مطالعه، مقایسه دو روش متفاوت رکاب زدن از نظر به تأخیر انداختن خستگی در دوچرخه سواران تیم شهر همدان می باشد. برای این منظور، 8 مرد دوچرخه سوار عضو تیم با مشخصات (سن: 28/3 ± 75/27 سال، وزن: 6 ± 173 کیلوگرم، قد: 19/12 ± 12/72 سانتی متر) در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها در دو جلسه مجزا با فاصله ی یک هفته در آزمایشگاه حاضر شدند؛ در یک جلسه با روش فقط فشار(فشار در فاز فشار و استراحت در فاز استراحت) و با استفاده از کفش های بدون گوه و در جلسه دیگر با روش فشار-کشش(فشار در فاز فشار وکشش در فاز استراحت) و با استفاده از کفش قفل شونده رکاب زدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسر رانی، نیم وتری،دوقلوی خارجی، دوقلوی داخلی و درشت نئی قدامی ثبت شد. همچنین از الکتروگونیامتر برای مشخص کردن زوایای زانو در شروع هر فاز و به کمک آن جدا کردن فازهای رکاب زدن استفاده شد. روش آماری t همبسته برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج یافته های این پژوهش نشان می دهد که بین فعالیت عضلات در دو فاز فشار و استراحت در روش رکاب زنی فقط فشار اختلاف معناداری وجود دارد (000/0p = ) همچنین بین فعالیت عضلات در دو فاز فشارواستراحت در روش رکاب زنی فشار-کشش اختلاف معناداری وجود دارد(001/0p = ). نتایج نشان می دهد که در روش فشار-کشش اختلاف فعالیت عضلات در دو فاز نسبت به روش فقط فشار حدود 8% کاهش یافت و در نتیجه در روش فقط فشار فعالیت عضلات در چرخه رکاب زدن یکنواخت تر گردید. زمان رکاب زدن آزمودنی ها در روش فشار-کشش افزایش معناداری را نشان داد(018/0p = ). از درکنار یکدیگر قرار دادن نتایج این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که با استفاده از روش رکاب زنی فشار-کشش در دوچرخه سواری خستگی به تأخیر می افتد.