چکیده امروزه در موارد زیادی دیده شده است که آفلاتوکسین ها به شیر منتقل شده اند. این مواد توسط قارچ های چون aspergilus. flvaus وa. parasiticus تولید می شوند، و از طریق خوراک آلوده وارد دستگاه گوارش و سپس پستان می شوند. با توجه به سمیت این مواد به نظر می رسد که بر رشد سلول های اپیتلیال پستانی تاثیر داشته باشند. یکی از مهمترین ژن های تاثیر گذار بر رشد سلول های اپیتلیال پستان stat5a می باشد که در پاسخ به پرولاکتین بیان می شود، حضور آفلاتوکسینb1 در پستان گاو می تواند بیان این ژن را نیز تحت تاثیر قرار دهد. برای بررسی این موضوع سلول های اپیتلیال بافت پستان گاو در حالت کشت تک لایه و سه بعدی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور بافت پستان گاو پس از کشتار در اندازه cm2×2 جداه شد و پس از ضد عفونی و شتشوی لازم در کشتارگاه در کنار یخ به آزمایشگاه انتقال داده شد، پس از هضم آنزیمی با کلاژناز، به منظور رسیدن به تعداد سلول مناسب، کشت تک لایه صورت گرفت. رشد سلول ها نشان داد که این سلول ها در حالت کشت سلولی اولیه(primary culture ) رشد خوبی دارند. بعد از رسیدن به تعداد سلول مناسب، سلول ها به 16 چاهک از یک پلیت 24 خانه که به منظور کشت سه بعدی با ماتریژل پوشیده شده بود پاساژ داده شد. با گذشت 21 روز از کشت سه بعدی و رسید به تعداد سلول لازم، سه غلظت 15، 25 و 35 میکرولیتر از آفلاتوکسینb1 (هر کدام با چهار تکرار) به کشت اضافه. بعد از جداسازی سلول های از ماتریژل استخراج rna با استفاده از کیت صورت گرفت و به منظور تعیین کمیت وکیفیت rna نانودراپ انجام شد. همچنین بعد از سنتز cdna توسط کیت به منظور بررسی بیان ژن stat5a و gpdh، real time-pcr صورت گرفت. با گذشت 24 ساعت از اضافه کردن سم بر سلول ها، مشاهده شد در مقایسه با گروه کنترل با افزایش غلظت سم میزان نکروز سلولی بیشتر شد به طوری که کمترین میزان نکروز در تیمار با غلظت 15 میکرولیتر و بیشترین میزان آن در تیمار با غلظت 35 میکرولیتر بود. همچنین مشاهده شد در مقایسه با گروه کنترل با افزایش غلظت سم میزان بیان ژن stat5a نیز کاهش یافت. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد که حضور آفلاتوکسینb1 علاوه بر مضراتی که ممکن است از طریق شیر برای مصرف کننده داشته باشد می تواند به بافت پستان دام نیز آسیب برساند. واژگان کلیدی: ماتریژل ، آفلاتوکسینb1 ، کشت سه بعدی، کشت تک لایه.

سلول های بنیادی اسپرماتوگونی تنها سلول های بنیادی بدن هستند که دارای قدرت خودنوسازی و همچنین توانایی انتقال ژن به نسل های بعدی می باشند. امروزه جداسازی، کِشت و پیوند این سلول ها در دامپزشکی به منظور تولید حیوانات ترانس ژنیک، اصلاح نژاد دام و درمان ناباروری در حیوانات با ارزش مورد توجه قرار گرفته است اما همواره به دلیل ناکافی بودن تعداد و میزان پایین زنده مانی این سلول ها در محیط کشت، محدودیت های زیادی در زمینه تحقیقات آن ها وجود داشته است. بنابراین مطالعات فراوانی در زمینه بهبود شرایط کشت سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در حال انجام است. در این مطالعه، تاثیر غلظت های مختلف فاکتور رشد شبه انسولینی-1 بر تغییرات فراساختاری سلول های بنیادی اسپرماتوگونی گوسفندان نژاد قزل کشت یافته به همراه سلول های سرتولی مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از اخذ نمونه های بیضه از بره های 2 ماهه و جداسازی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و سلول های سرتولی، این سلول ها با هم کشت داده شدند و در معرض 2 غلظت مختلف از igf-i (دُزهای ng/ml 40 و ng/ml 100) قرار گرفتند. نتایج حاصل از مطالعه سلول ها به وسیله میکروسکوپ نوری و الکترونی حاکی از آن بود که شدت ضایعات در گروه دریافت کننده دُز ng/ml 100 نسبت به گروه ng/ml 40 و گروه کنترل کاهش قابل ملاحظه ای یافته بود. بنابراین افزایش میزان فاکتور رشد، تغییرات آسیب شناختی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و سلول های سرتولی را به میزان چشمگیری کاهش می دهد. لذا می توان چنین نتیجه گیری کرد که افزودن igf-i می تواند به عنوان روشی برای بهبود شرایط کشت سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و به حداقل رساندن آسیب های وارده بر آن ها مورد استفاده قرار گیرد.

در مطالعه حاضر، سلول های بیضه با استفاده از دو مرحله هضم آنزیمی از بیضه 4 راس بره حدود 2 ماهه نژاد قزل استخراج شد. نمونه گیری از بیضه به روش tese صورت گرفت. پس از تائید شدن ماهیت سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و سلول های سرتولی موجود در سوسپانسیون سلولی حاصل با انجام آزمایش ایمونوسیتوشیمی گیرنده های oct-4 و plzf و ویمنتین، این سلول ها به مدت 12 روز در شرایط آزمایشگاه کشت داده شده و در قالب سه گروه انجمادی برای مدت 1 ماه در محیط انجمادی حاوی ماده محافظ کننده در برابر سرمای dmso و fbs به روش انجماد آهسته در دمای -۱۹۶ درجه سانتی گراد و در نیتروژن مایع منجمد گردید. گروه های انجمادی 1 و 2 و 3 به ترتیب دارای ۵۰، 70 و 90 درصد fbs بودند. میزان dmso موجود در تمامی گروه ها 10 درصد در نظر گرفته شده بود. سلول ها پس از گذشت 1 ماه با روش ذوب سریع و در حمام آب حدود 37 درجه سانتی گراد از انجماد خارج شد. پس از ذوب سلول ها درصد زنده مانی سلول ها به وسیله رنگ آمیزی تریبان بلو مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس سلول ها تثبیت شده و از نظر میزان آسیب وارده بر سلول ها در اثر انجماد، توسط میکروسکوپ الکترونی انتقالی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان دهنده کاهش میزان زنده مانی سلول ها پس از انجماد بود. همچنین در این مطالعه مشاهده شد که افزایش میزان زنده مانی سلول ها پس از انجماد دارای ارتباط مستقیمی با افزایش میزان fbs موجود در محیط انجمادی می باشد (به ترتیب 12/64 %، 03/67 % و 41/72 % برای قبل از انجماد وگروه های 1، 2 و 3). این در حالی است که در مطالعه مقاطع نیمه نازک رنگ آمیزی شده با تولوئیدن بلو و گرید های الکترونی تهیه شده با افزودن fbs به میزان ۷۰٪ در محیط انجمادی٬ کاهش قابل ملاحظه ای از تغییرات آسیب شناختی مشاهده گردید. لازم به یادآوری است که با افزودن fbs به میزان ۹۰٪ تغییرات آسیب شناختی شدیدتر از گروه دوم(۷۰٪ fbs) ولی کمتر از گروه اول (۵۰٪ fbs) قابل مشاهده بود.

در این پژوهش، بیضه 36 بره نژاد قزل در 9 گروه سنی یک ماهه، دو ماهه، سه ماهه، چهار ماهه، پنج ماهه، شش ماهه، هفت ماهه، هشت ماهه و نه ماهه با چهار تکرار برای هر گروه به صورت جراحی باز برداشته شدند و جهت ثبوت بافتی در فرمالین 10 درصد قرار داده شد. برش های میکروسکوپیک به ضخامت 6-5 میکرومتر به روش تهیه مقاطع بافتی معمول تهیه و پس از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین مورد مطالعات میکروسکوپیک قرار گرفتند. 6 بره یک ماهه نژاد قزل انتخاب شد و به صورت ماهانه تا سن نه ماهگی توزین شدند و محیط اسکروتوم اندازگیری شد. به منظور اندازگیری غلظت تستوسترون خون، از بره ها به صورت ماهانه خونگیری به عمل آمد پس از جدا سازی سرم، توسط کیت تستوسترون و دستگاه الایزا غلظت تستوسترون خون اندازگیری شد. نتایج مشاهدات میکروسکوپیک نشان داد که لوله های اسپرم ساز در سن 4 ماهگی ساختمانی لوله ای شکل و دارای لومن کاملا مشخصی هستند و لومن در سن 8 و 9 ماهگی با سیکل کامل اسپرماتوژنز مشاهده شد. قطر لوله های سمینی فر و ضخامت اپیتلیوم لوله های سمینی فر با افزایش سن افزایش یافت و در نه ماهگی به بیشترین اندازه خود رسید. در اکثر لوله های سمینی فر، اسپرماتوژنز در 4 ماهگی با پیدایش اسپرماتوسیت شروع شد و در سن 8 و 9 ماهگی چرخه اسپرماتوژنز با حضور تعداد زیاد اسپرماتید و اسپرماتوزا کامل شد. تعداد سلول های سرتولی از سن پنج ماهگی تثبیت شد. سلول های لایدیگ برای اولین بار در سن 4 ماهگی با شکل گیری لومن دیده شد. تعداد اسپرماتوگونی ها در ماه های اول و دوم تفاوت معنی داری نداشتند ولی بین ماه های بعدی معنی دار بود و به تدریج افزایش یافت. غلظت تستوسترون در 4 ماهگی شروع به افزایش کرد و در 8 ماهگی به 2 نانوگرم در میلی لیتر رسید. وزن بدن و دور بیضه دارای همبستگی مثبت 0/98 بودند.

بروسلا ملیتنسیس(brucella melitensis) عامل بروسلوز گوسفند و بز، دارای قدرت بیماری زایی بیشتری نسبت به سایر انواع بروسلاها می باشد و از بین همه ی بروسلا ها شایع تر می باشد. بروسلا ملیتنسیس با ایجاد ارکیت و اپیدیدیمیت باعث ایجاد ناباروری در قوچ ها می شود، سلول های اسپرماتوگونی بیضه تنها سلول های بنیادی بدن هستند که هم دارای قدرت خود افزایی (self renewal) و هم قدرت انتقال ژن به نسل های بعدی هستند. این سلول ها در طول حیات مرتباً تقسیم شده و با تولید اسپرماتوزوئیدها قدرت باروری جنس نر را حفظ می کنند. آسیب های وارد شده به بافت بیضه با تحت تأثیر قرار دادن سلول های ژرم، باروری جنس نر را متأثر می سازند. در این مطالعه جداسازی و خالص سازی سلول های اسپرماتوگونی بیضه ی گوسفند درdmem ، انجام گرفت. سلول ها با باکتری بروسلا و متابولیت های آن تیمارشدند. و اثر سیتوپاتیک احتمالی باکتری و متابولیت های آن از طریق mtt، بررسی پاتولوژیکی و فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرارگرفت. نتایج این مطالعات نشان داد که بروسلا ملی تنسیس روی سلول های سرتولی و سلول های بنیادی اسپرماتوگونی اثر سیتوپاتیک را به صورت نکروز و مرگ سلولی ایجاد می کند.