پژوهش حاضر، مطالعه ای تطبیقی در خصوص دیه ی منافع، در بین فقهای امامیه و حقوق ایران است. منافع اعضا به مجموع نیروهای غیرمادی اطلاق می گردد که خداوند در اعضای انسان به طور معین یا غیرمعین قرار داده است. تبیین منافع مذکور در منابع فقهی و سپس ذکر احکام و دلایل آن ها در حد امکان و در نهایت تطبیق آن با حقوق ایران مورد اهتمام نویسنده بوده است. با مرور زمان و پیشرفت دانش بشر، منافع نویافته ای همچون منافع اعضای داخلی بدن شناخته شده که بعضاً اهمیت حیاتی برای سلامتی انسان دارند؛ لذا با تتبع در منابع فقهی و استخراج قواعد لازم و تطبیق آن قواعد با موضوعات جدید می توان حکم مربوط را بیان نمود. اعضای داخلی بدن مشمول قاعده ی کلی « هرآنچه در جسد انسان یکی از آن وجود دارد، در آن دیه ی کامل است »، دانسته شده اما این قاعده شامل منافع اعضای خارجی بدن نمی باشد.