در این پژوهش ادبیات شفاهی و فرهنگ عامه ی مردم زرقان بررسی شده است. مردم زرقان همانند دیگر مردم استان فارس به فارسی سخن می گویند ، اما لهجه ی فارسی آن ها کاملاً شبیه لهجه ی مردم شهرها و روستاهای مجاور نیست . پیرزنان و پیرمردان آن ، گنجینه ای عظیم از فرهنگ و ادبیات گذشته ی این شهر هستند. نگارنده با علم بر این موضوع بر آن شد تا فرهنگ و ادبیات شفاهی را به گونه ی مکتوب در آورد و با تحقیق از سالخوردگان این شهر، موفق به جمع آوری مقدار زیادی لالایی ، ترانه ، دل سروده ، نوحه ، مرثیه ، آوای کار، واسونک ، قصه ، ضرب المثل ، دعا ، نفرین و سوگند شد . همچنین با کاوشی در زندگی گذشته ی این مردم به برخی از اعتقادات و باورهای آن ها پی بردیم و مراسم اجتماعی و آداب و رسوم آن ها را که به حقیقت هویت و شناسنامه ی ملی آن ها محسوب می شود مورد بررسی قرار داده، مکتوب کردیم . با مطالعه در ادبیات شفاهی شهر زرقان این نتیجه حاصل گردید که در لهجه های محلی عبارات و تعبیرات زیبا و لطیفی دیده می شود که می تواند ادبیات نوین فارسی را غنی تر سازد و لغاتی وجود دارند که می توانند در فرهنگ های لغت ثبت شوند و جایگزین مناسبی برای برخی از واژگانی باشند که به زبان فارسی وارد شده اند .

پژوهش حاضر با نشان کردن ویژگی های ادبیات پایداری و بررسی این ویژگی ها در سه کتاب سووشون، ای کاش گل سرخ نبود و دا، جنبه های پایداری در این آثار را مشخص کرده است و در نهایت به مقایسه ی شأن پایداری در آثار یاد شده پرداخته است. حالت خلاقه ای که در رمان سووشون وجود دارد، درک عمیق نویسنده از موضوع و وزین بودن قلم او، به برتری این اثر انجامیده است؛ همچنان که دا از منظر واقع نگاری و خاطره نویسی و پیوند مستقیم با موضوع جنگ و پایداری، در توصیف قهرمانی به موفقیت دست یافته است؛ ولی از منظر اندیشه و عمق بخشی به موضوع، نمره ای به مراتب پایین تر از سووشون می گیرد. «ای کاش گل سرخ نبود»، نیز اگرچه بیان خلاقه ای دارد، در پرورش موضوع حتی شخصیت پردازی قهرمانان داستان، چندان موفق نیست و از کتاب دا نیز باز می ماند

این پایان نامه به بررسی واژگان و اصطلاحات زبانی در گویش مردم گناوه می پردازد و شامل دستور زبان گناوه و واژگان و اصطلاحات محلی و ریشه تاریخی آنها می باشد.