مقدمه و هدف: در دهه های اخیر به رغم رشد گسترده تکنولوژی و فن آوری های نوین در عرصه پزشکی شاهد گرایش روزافزون مردم به استفاده از درمان های طب سنتی هستیم. به طوری که مسئولان کشوری و وزارت بهداشت نیز با با اقداماتی نظیر تاسیس ستاد کشوری توسعه علوم و فن آوری گیاهان دارویی و طب ایرانی در نهاد ریاست جمهوری و آکادمیک کردن آن سعی در ساماندهی طب سنتی کرده اند. قطعا گرایش بیشتر به استفاده از درمان های طب سنتی، با توجه به پیشرفت های پزشکی در یک خلا فرهنگی اتفاق نیافتاده است. هدف پژوهش حاضر بررسی علل گرایش به طب سنتی است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع پیمایشی است و به روی 582 نفر بزرگسال بالای 18 سال در 16 درمانگاه و مطب ارایه دهنده خدمات طب رایج و طب سنتی انجام شده است. داده ها با پرسشنامه جمع آوری؛ و تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار آماری اس پی اس اس انجام گرفته است. یافته ها: نتایج این پژوهش بیانگر آن است که گرایش پاسخگویان به طب سنتی در حد نسبتا زیاد است. مقایسه آزمون تی میانگین نمره پاسخگویان با نمره متوسط طیف و نمره حد زیاد طیف نشان داد که میانگین نمره پاسخگویان با هر دو نمره حد متوسط و بالا، تفاوت معناداری داشته است و این به معنای آن است که گرایش شهروندان تهرانی به طب سنتی در حد نسبتا زیاد است. در این راستا عواملی مانند نارضایتی از پزشکی رایج (با ابعاد نارضایتی از نتایج درمان های طب رایج، نارضایتی از رفتار پزشکان و تضعیف مدل پزشکی رایج)؛ دینداری و برخورداری از سبک زندگی سلامت محور (به استثنای بعد تحرک و فعالیت های ورزشی) رابطه مثبت و معناداری وجود داشته است. نتایج حاصل از آزمون رگرسیون چند متغیره نشان داد ورود چهار متغیر زیر سوال رفتن مدل پزشکی رایج، رژیم غذایی سالم، نارضایتی از نتایج درمان های طب رایج و دینداری به معادله در مجموع 7/22 درصد (227/0 = r2) از تغییرات در گرایش به طب سنتی را تبیین می کند.