چکیده زردشتیان مطالعه درباره متن اوستا را بلافاصله پس از درگذشت زردشت آغاز کردند. آنچه بیان کننده تلاش آنان، در گذشته دور است، ترجمه و تفسیری است که بر اوستا نوشته اند و از آن به زند تعبیر می شود. این متن ها گاه برداشت شخصی موبدان دینی را از متن اوستا نشان می دهد، اما ساخت جمله های آن زیر تأثیر متن اوستایی است و از این رو با ساخت جمله بندی پهلوی همسو نیست، آنچه به عنوان تفسیر بر آن افزوده شده، خالی از ابهام نیست و فهم آن به آسانی میسر نیست. زند وندیداد شامل اعمال دینی و شرایع زردشتی است، از این رو برای مترجمان پهلوی آشناتر از بخش های دیگر بوده است. مشخصه آن، تفسیرها و توضیحات گاه مفصلی است که بر ترجمه لفظ به لفظ افزوده شده است. فرگرد دوم وندیداد داستان جم است، این فرگرد دارای دو بخش و چهل و سه (43) بند است. از آنجا که واژه نامه کاملی برای زبان پهلوی وجود ندارد و هر متن تعدادی واژه غیرتکراری دارد، در نتیجه خواندن هر متن پهلوی ضرورت دارد و واژه نامه تهیه شده برای هر متن به طور جداگانه، کمک زیادی برای خواندن متن های دیگر پهلوی خواهد بود. فرگرد دوم وندیداد حاوی مطالب اساطیری بسیاری است، ومتن زند آن به نسبت زند قسمت های دیگر اوستا، ترجمه بهتری از اوستا بدست می دهد. در این پژوهش پس از بررسی این متن از نسخه « داراب دستور پشوتن سنجانا » این نتایج به دست آمده است: در اکثر بندها، نویسنده متن زند، بر معنای متن اوستایی تسلط و آگاهی داشته است و حتی گاه از متن اوستایی ترجمه واژه به واژه ارائه نموده است، در نتیجه گاه متن پهلوی تحت تأثیر سبک نگارش اوستا قرار گرفته است.

فارسی نو بازمانده فارسی دری، فارسی دری بازمانده فارسی میانه زرتشتی است و از جهت آوایی و واژگانی و صرف و نحو شباهت بسیاری به آن دارد. در واقع می توانیم انعکاس این زبان را درزبان فارسی نو مشاهده کنیم. اهمیت فارسی میانه زرتشتی در تنوع زیاد آثار باقی مانده است؛ از دیرباز متون پهلوی همواره به عنوان منابع بسیار مهم و ارزنده برجای مانده ایرانی مورد توجه زبانشناسان و تاریخ نویسان و محققان در زمینه ادبیات کهن ایران بوده است. یکی از کتاب هایی که به فارسی میانه زرتشتی نوشته شده است کتاب بندهش می باشد. این متن نیز سرشار از اطلاعاتی درباره به تاریخ ایران ، فرهنگ و زبان مردم این سرزمین است. موضوع این تحقیق بررسی صرفی و ریشه شناسانه واژه های متن فارسی میانه بندهش می باشد.

چکیده: زناشویی در ایران باستان و آیین زردشتی امری بس پسندیده بوده است و ازدواج نکردن در این کیش از گناهان بزرگ به شمار می آمده است? چنانچه در وندیداد آمده است: " کسیکه عمدا از ازدواج و داشتن فرزند و خانمان سر باز زند گناهکار است ". آیین مربوط به ازدواج در دوران مختلف دستخوش تغییرات بسیاری شده است و افراد بسیاری به بررسی برگزاری این آیین پرداخته اند. اما تا کنون از این نقطه نظر که حقوق زن پس از ازدواج چگونه بوده و انجام آیین ازدواج چه روندی را طی کرده? به آن نگاهی صورت نگرفته است. در دوران ایلام و ماد که هنوز آثار مادرسالاری بومیان به چشم می خورد? ازدواج های گروهی و چند شوهری رایج بوده و بعد ها در دوران هخامنشی? پارتی و ساسانی که مادر سروری جای خود را به پدر سالاری می دهد? چند همسری برای مردان رایج می شود و ازدواج انواع گوناگونی می یابد. پس با بررسی سیر دگرگونی آیین ازدواج و حقوقی که زنان در هر دوره پس از ازدواج داشتند و همچنین با توجه به برگزاری این آیین در میان زردشتیان امروز که تک همسری را سخت محترم می شمارند? می توان به تغییرات بسیار آن نسبت به دوران گذشته دست یافت. امروزه آیین پیوکانی یا زناشویی با تشریفات بسیار شامل خواستگاری? بله برون? گواه گیران و جشن عروسی و پاتختی می باشد که در تمام نقاط? با تغیراتی برگزار می شود. این پژوهش در برگیرنده هفت فصل است که به ترتیب شامل کلیات? بررسی آیین زناشویی در دوران ماد? هخامنشی? پارتی? ساسانی و همچنین زردشتیان امروز می باشد و فصل هفتم نیز نتیجه گیری را شامل می شود. کلید واژه ها: ازدواج? ایران? زردشتیان? خویدوده? پیوکانی.

زبانشناسی