پدیده خودکشی، یک معضل اجتماعی است که از سالیان دور، مورد توجه بسیاری از اندیشمندان و جامعه شناسان بوده است. نظریه ی امیل دورکیم در مورد خودکشی حکایت از آن دارد که این پدیده از دورانهای گذشته، یکی از مشکلات دست و پاگیر جامعه ی انسانی بوده است که با شکل گیری نظامهای اجتماعی جدید؛ خصوصاً شهرنشینی، صنعتی شدن، تحولات اقتصادی و ... هر روز بر شدت آن افزوده می شود، تا جایی که خودکشی در برخی از کشورها یکی از عوامل مرگ و میر غیر طبیعی بوده است و سالانه تعداد کثیری از متوفیان را افراد (خودکش) تشکیل می دهند. خودکشی یکی از ابعاد تاسف باری است که دارای ابعاد شناخته شده ی اجتماعی، روانی و فرهنگی می باشد. این پدیده ی غیر عادی در تمام جوامع؛ اعم از ابتدایی و پیشرفته، وجود داشته است و توجه بسیاری از محققین را به خود جلب کرده است. این پدیده به حدی گسترش یافته که سازمان بهداشت جهانی، روز 10 سپتامبر را روز پیشگیری از خودکشی نامیده است. آمارهایی که از سوی سازمان بهداشت جهانی و سازمان های بهداشتی کشورها منتشر شده است تا حد زیادی نگرانی نسبت به این موضوع را افزایش داده است. این آمارها نشان می دهند که در هر سال حدود یک میلیون انسان خودکشی می کنند. میانگین آمار خودکشی در جهان، 16نفر به ازای هر صد هزار نفر است و به طور متوسط در هر 40 ثانیه، یک نفر خودکشی می کند. این گزارش پیش بینی می کند که در سال 2020 این تعداد به 5/1 میلیون نفر در سال برسد. در حال حاضر، خودکشی یکی از عوامل اصلی مرگ در بین افراد 15 تا 44 سال است. کارشناسان سازمان بهزیستی کشور رتبه بندی جهانی ایران را در خودکشی 58 اعلام کرده اند و سه استان ایلام، کرمانشاه و همدان دارای بالاترین آمار خودکشی بوده اند. که اغلب این آمارها حاکی از آن است که این پدیده بیشتر در بین زنان به صورت یک مسئله اجتماعی درامده است که البته خود این فرایند تحت تأثیر عوامل بی شماری، از جمله عوامل خانوادگی، بیماریهای روانی و ... بوده است. هدف ما در این پژوهش آن است که به بررسی علل و عوامل اجتماعی موثر بر اقدام به خودکشی زنان شهرستان ایلام طی سالهای1390-1387 بپردازیم.

واژه هویت تعریف و تفسیری از «خود» و «ما» است که کیستی فردی و جمعی اشخاص را می نمایاند و جستجوی هویت، تلاش در جهت برقراری ارتباط صحیح فرد و جامعه به عنوان یک کل است. هویت در ابتدا ممیز بین «من» از «ما» و به دنبال آن ممیز «ما» از دیگران به شمار می رود. در فضای «هویت داشتن» است که نسل های متناوب جامعه می توانند «خاطره جمعی» را که نماد غرور و اصالت داشتن است، به نسل های بعدی منتقل کنند و به این ترتیب کلیت حیات و وحدت ملی را تضمین کنند. امروز در فضا و عصر جهانی شدن، حفظ هویت ملی و دینی اهمیت بیشتری یافته و به معنای مشارکت موثر فرهنگی و انسانی در سراسر جهان محسوب می شود. پرسش هایی از قبیل «من کیستم» و «ما کیستیم» اشاره به هویت فردی و جمعی است که درواقع اشاره به شناخت خویشتن و سرگذشت و سرنوشت جمعی و مشترکمان دارد. هویت لازمه نظام اجتماعی است و هرگونه تأخیر یا انحراف در شکل گیری هویت می تواند منجر به بحران هویت گشته که خود بسیاری از ناهنجاری های فردی و اجتماعی را در پی دارد.

آیین گل گیران مراسمی تاریخی و کهن ، برگرفته از تمدن غنی مردم مسلمان کردستان است که هر ساله در روز عاشورای حسینی در شهر بیجار برگزار می شود و مردم این شهر با برگزاری این مراسم تاریخی و باستانی که برگرفته از عشق و علاقه به سرور و سالار شهیدان در روز عاشورای حسینی است در سوگ شهادت امام حسین و یاران باوفایش می نشینند مراسم گل گیران مردم شهر بیجار در روز عاشورا علاوه بر آنکه نمادی از غم و اندوه مردمان این دیار در شهادت آن حضرت است نمادی از قربت شهدای واقعه ی عاشورا است و شاید هم بیش از آن که نماد غربت باشد نمادی از خاک آلودگی کودکان یتیم و اسیر کربلا باشد که با گل هایی که بر سر و روی خود می مالند نشان می دهند. این آیین در روز عاشورا از صبح و با حضور مردم و هیئت های مذهبی و دسته های عزاداری با نظم و ترتیب خاصی برگزار می شود تحلیل مردم شناختی این آیین در چارچوب مکتب کارکردگرایی صورت گرفته و جامه آماری متشکل از دویست نفر زن و مرد در این پژوهش به روش مشاهده مشارکتی و مستقیم مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است.

همکاری ها، گونه ای از روابط اجتماعی هستند که رفاه گروه و اعتماد متقابل را به همراه داشته و سبب نوعی صمیمیت و انسجام بین اعضا می شوند. به طور کلی، همکاری از یک سو باعث افزایش توانایی ها و از سوی دیگر باعث کاهش هزینه، وقت و انرژی در فعالیت های اجتماعی انسان ها می گردند. در پژوهش حاضر به بررسی انواع همکاری ها و یاریگری ها در میان مردم شهر زنجان، به کمک مطالعه میدانی و مشاهده همراه با مشارکت، مصاحبه با افراد مطلع و مطالعه اسنادی پرداخته و انواع یاریگری را در ابعاد گوناگون زندگی مردم از جشن ها و آیین ها گرفته تا مراسم سوگ و مناسبت های مذهبی مورد بررسی قرار دادیم. چارچوب نظری پژوهش حاضر، نظریه کارکردگرایی می باشد. مردم شهرزنجان نیز به مانند بسیاری از مردم کشور عزیزمان، در طول زمان دریافته اند که تعاون و همکاری بین اعضای خانواده و خویشاوندان و آشنایان و همسایگان و ... دارای منافع جمعی و شخصی برای خود و خانواده هایشان می باشد . بنابر این، با توجه به شرایط خاص جغرافیایی و اقلیمی و متناسب با اعتقادات و باورهای ویژه خود، آیین های خاصی را در زمینه یاریگری و کمک به همنوعان برای خود وضع کرده و بر این اساس جلوه هایی از یاریگری در تمامی مراسم و آداب ورسوم آن ها به چشم می خورد. وجود انواع فراوانی از یاریگری ها و همیاری ها در آداب و رسوم مردم زنجان از جمله مراسم مرگ و میر ، عزاداری، جشن ها ، عروسی ها ،آیین ها ی مذهبی و ... که در آن ها مردم از دل و جان یکدیگر را کمک می کنند، گویای کارکرد مهم و انکارناپذیر این گونه یاریگری ها در حفظ انسجام و ایجاد صمیمیت و همدلی در میان مردمان این مناطق است.