استفاده از سرویس های مکانی به دلیل مزایای اثبات شده آن، بسیار رواج یافته است. اما این مزایا با دسترسی به یک زیرساخت مناسب و مطابق با نیاز استقرار سرویس، میسر می گردد. در حال حاضر این زیرساخت توسط خادم های موجود در مراکز داده سنتی به صورت متمرکز یا توزیع یافته فراهم می-گردد. نکته ای که در این میان وجود دارد، ثابت نبودن درخواست های ارسالی به خادم برای سرویس-های مکانی مانند مسیریابی بهینه است. به همین دلیل چنانچه درخواست ها (در اوج مصرف) بیش از میزان پیش بینی شده باشد، عملاً پاسخگویی سرویس مختل می گردد و در صورتی که بیش از میزان مورد نیاز زیرساخت فراهم گردد، هدر رفتن سرمایه را به همراه خواهد داشت. به دلیل ماهیت غیر منعطف و عدم مقیاس پذیری در پیاده سازی برنامه های تحت وب به شیوه سنتی و با استفاده از خادم-های مرسوم، استفاده از فناوری رایانش ابری پیشنهاد می گردد. این فناوری با استفاده از مفاهیم معماری سرویس گرا و مجازی سازی، قابلیت انعطاف و مقیاس پذیری را به خادم ها افزوده است و در حال گسترش می باشد. بر همین اساس ابتدا الگوریتم مسیریابی به روش دایجسترا توسعه داده شده است تا در شبکه راه های بزرگ، بتواند با بالاترین سرعت ممکن مسیر بهینه را محاسبه نماید. این الگوریتم در قالب یک سرویس مکانی پیاده سازی شده است. به منظور نمایش خروجی سرویس مکانی، یک سامانه اطلاعات مکانی با استفاده از سکوی تحت ابر شرکت مایکروسافت(ویندوز آژور) اجرا شده است. سپس یک معماری متمرکز به صورت خادم- مخدوم به منظور مقایسه با معماری پیشنهادی از منظر انعطاف و مقیاس پذیری ارائه گردید. در نهایت با استفاده از ابزارهای ایجاد بار ترافیکی، میان معماری پیشنهادی و معماری خادم - مخدوم سنتی قیاس انجام گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که انعطاف و مقیاس پذیری معماری رایانش ابری نسبت به معماری خادم-مخدوم مرسوم بالاتر بوده است. همچنین در تست بار ترافیکی انجام گرفته، کارایی بهتری را نسبت به معماری سنتی نشان داده است. مقایسه ای نیز از لحاظ هزینه ایجاد و نگهداری، میان دو معماری ذکر شده، انجام گرفت و مشخص گردید معماری مبتنی بر رایانش ابری نسبت به معماری مرسوم، از لحاظ اقتصادی به صرفه تر می باشد.