وزن عروضی یکی از انواع موسیقی بیرونی است که در تأثیرگذاری شعر و در جهت انتقال اندیشه و عاطفه شاعر نقش اساسی دارد. در طول تاریخ ادب فارسی، شاعرانی موفّق تر بوده اند که از این عنصر تأثیرگذار بهترین استفاده را کرده اند. با توجه به این که فرّخی سیستانی و منوچهری دامغانی شاعران اوایل قرن پنجم و نزدیک به زمانی هستند که سرودن شعر فارسی بر پایه افاعیل عروضی آغاز شده، دانستن این که این دو شاعر از چه بحور و اوزانی در شعر خود استفاده کرده اند، اهمیت خاصی دارد. در این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی صورت می گیرد، قصد بر این است تا میزان بهره گیری این دو شاعر از اوزان و بحور عروضی مشخص شود و نشان داده شود که فرّخی و منوچهری چون خود، جز شاعری، موسیقی دان و موسیقی شناس هم بوده اند، در بهره گیری از اوزان در راستای انتقال فکر و اندیشه و عاطفه خود مهارت خاصی نشان داده اند و ضمن این که از اوزان مطبوع و رایج نهایت استفاده را کرده اند، سعیشان بر این بوده تا هر وزنی را متناسب با مضمون و محتوایش به کارببرند که در این بین، فرّخی نسبت به منوچهری موفّق تر عمل نموده است.