یکی از عمده ترین عرصه های بروز افکار غیر منطقی و ناکارآمد، ارتباط زناشویی است. پ‍ژوهش حاضر شامل دو مطالعه بود. مطالعه اول به عنوان مطالعه پایه با هدف بررسی رابطه باورهای ارتباطی با دلزدگی زناشویی زنان انجام شد. مطالعه دوم نیز با هدف بررسی اثربخشی آموزش رویکرد عقلانی- هیجانی- رفتاری بر بهبود باورهای ارتباطی و کاهش دلزدگی زناشویی انجام گرفت. برای دستیابی به هدف مطالعه اول 120نفر از دانشجویان متاهل زن دانشگاه فردوسی مشهد به صورت در دسترس انتخاب شدند. برای دستیابی به هدف مطالعه دوم نیز از میان نمونه ی انتخاب شده ی مطالعه، 24 نفر به شیوه ی هدفمند انتخاب و به شیوه ی تصادفی در دو گروه آزمایش و مداخله نما جایگزین شدند (در هر گروه 12 نفر). مداخله ی آزمایشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به صورت هفتگی برگزار شد. گروه مداخله نما نیز مطالبی را درباره ی تغذیه سالم دریافت کردند. ابزار جمع آوری داده ها عبارتند بودند از: سیاهه باورهای ارتباطی(rbi) و پرسشنامه دلزدگی زناشویی (cbm). برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی از آماره های میانگین و انحراف معیار و در سطح استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون سلسله مراتبی و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج مطالعه اول نشان داد که بین باورهای ارتباطی کلی و دلزدگی زناشویی رابطه مثبت معنادار وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که از میان متغیرهای پیش بین کننده، متغیرهای ذهن خوانی و کمال گرایی جنسی به ترتیب هر کدام 35/0 و 30/0 درصد از واریانس دلزدگی زناشویی را به تنهایی تبیین می کنند.نتایج مطالعه دوم نیز نشان داد، زنانی که آموزش مداخله ی عقلانی- هیجانی- رفتاری را دریافت کرده بودند میزان دلزدگی کمتر و باروهای ارتباطی کارآمدتری را نسبت به گروه مداخله نما نشان دادند. بنابراین می توان گفت که رویکرد عقلانی- هیجانی- رفتاری باورهای ارتباطی زنان متاهل دانشگاه فردوسی مشهد را بهبود بخشیده و دلزدگی زناشویی آنان را کاهش می دهد.