روایت به عنوان مفهومی پسانوگرا، روشی برای اندیشیدن دربار? ماهیت شناخت و زندگی انسان تلقی می شود. این روایت ها قالبی از مفاهیم و باورها می سازند که از طریق آن، جهانی که زندگی هایمان در آن روی می دهد، درک می کنیم. پژوهش حاضر به منظور شناخت کارکرد نظریه روایت در فهم داستان زندگی افراد درونگرا و برونگرا انجام شد و محتوای عمده ی سبک های روایی این تیپ های شخصیتی مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه از انواع تحقیق کیفی است. طرح آن از نوع پس رویدادی و با توجه به ماهیت مقایسه گروهی، از نوع علی- مقایسه ای می باشد. جامعه آماری این پژوهش را دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه تهران در سال 91-90 تشکیل دادند. نمونه مورد پژوهش شامل یک گروه 300 نفری از دانشجویان دختر بود که به صورت نمونه گیری در دسترس با توجه به توزیع ویژگی های شخصیتی درونگرایی و برونگرایی انتخاب شدند. سپس تعدادی از هر گروه درون گرا و برون گرا انتخاب شدند و از آنها مصاحبه به عمل آمد. به منظور جمع آوری داده ها از فرم کوتاه آزمون شخصیتی آیزنک (بزرگسالان) استفاده شد و سپس با گزینش افراد درونگرا و برونگرای انتهای پیوستار توزیع، فرم تجدید نظر شده مصاحبه نیمه ساختار یافته داستان زندگی مک آدامز اجرا شد. داده های به دست آمده از تحلیل محتوای اجزای هر رویداد با روش خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و برای مقایسه مضامین روایت های گروه های درونگرا و برونگرا از آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد صفات درونگرایی- برونگرایی و نوروزگرایی می توانند بر رفتار تولید زبان فردی در تنوعی از بافت ها تاثیر بگذارند. در واقع، افراد در روش که صحبت می کنند، متفاوت هستند. برخی از این تفاوت های اصولی و قاعده مند می توانند از لحاظ ظاهری به تفاوت های عمقی تر مانند صفات شخصیتی نسبت داده شوند. بنابر یافته های پژوهش، سبک روایی برونگرایان نسبت به درونگرایان، با عاملیت و مشارکت کلی بیشتر مشخص می شود. همچنین، عاملهای پیشرفت/ مسئولیت پذیری و اتحاد/ باهم بودن از مواردی هستند که به طور برجسته در روایت های افراد برونگرا دیده می شود.