دو عنصر اصلی و اساسی در بافت پر اهمیت ورزش شامل مربی و ورزشکار می باشد.و مربی ها کلیدی ترین افراد تاثیر گذار بر روی ورزشکاران از جنبه های گوناگون می باشند . از طرفی بیشتر فعل و انفعالات بشر شامل تلاش برای اثربخشی بر روی رفتار های دیگران می باشد . ایجاد روابط موثر و موفق در بین مربی و ورزشکار کار چندان آسانی نیست بلکه فعالیتی متفکرانه است و بخصوص مستلزم مهارتهای میان فردی و کاردانی و تفکر مربیان است. مربیگری در سطح ورزش قهرمانی نهایت توانایی در سطح آموزش و عملکرد صحیح با اطمینان بالا را نیازمند می باشد و این خود ارتباط مستقیم با آمادگی روانی، یا بهتر بگوییم احساس خودسودمندی بالای مربیان را خواهد داشت. در واقع هدف از این تحقیق بررسی تاثیر احساس خودسودمندی مربیان بر رابطه مربی – ورزشکار در لیگهای ورزشی کشور می باشد.جامعه آماری تحقیق شامل 121 نفر از مربیان و 721 نفر از ورزشکاران مرد لیگ های ورزشی کشور در سال 91-90 در رشته های فوتبال، بسکتبال ، کشتی و تکواندو می باشد که بر اساس جدول انتخاب تصادفی مورگان با استفاده از روش نمونه گیری ساده تعداد 92 نفر مربی و 256 نفر ورزشکاربه عنوان نمونه تحقیق در نظرگرفته شدند.ابزار اندازه گیری تحقیق حاضر عبارتند از مقیاس اندازه گیری روابط بین مربی- ورزشکار و مقیاس اندازه گیری 24 گزینه ای خودسودمندی مربیان که دارای روایی واعتبار مطلوبی می باشند.در نهایت از مدل معادلات ساختاری با نرم افزار lisrel استفاده شد. خروجی نرم افزار نشان دهنده برازش مناسب مدل بود.و نشان داد میزان تاثیر خودسودمندی مربیات بر رابطه مربی – ورزشکار معنی دار می باشد.