بی شک حضور چند سده ای استعمار بریتانیا در کشوری مانند ایرلند تاثیرات بسیاری بر مردم این کشور در تمامی عرصه ها و جوانب داشته و موجب تغییراتی در تمامی ساختارهای آن گردیده است . تداوم حضور استعمار برای زمان طولانی، ضمن در نظر داشتن این نکته که از لحاظ تاریخی ایرلند نخستین مستعمره ی انگلستان می باشد، موجب شده که از همان بدو شکل گیری توجه بسیاری از محققان و منتقدان حوزه ی مطالعات پسااستعماری به سمت موضوع ایرلند جلب شود و زمینه گسترده ای برای وا کاوی، نقد و بررسی مسائل و مباحث مطرح، بر مبنای مدل پسا استعماری ایرلند فراهم آید. یکی از مباحثی که در زمینه ی ادبیات پسااستعماری افراد متعددی را به خود مشغول نموده ، به طور تخصصی بر عناصری که در کنه آثار ادبی ونمایشی ملت ایرلند در آستانه ی جنبش های استقلال طلبانه ی آن در پایان قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی وجود دارد ،متمرکز می شود.تحقیق حاضر بر آن است که با در نظر گرفتن این نکته که نویسنده و نمایش نامه نویسی مانند ساموئل بکت تا کنون در این حوزه به طور دقیق مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفته، قصد پرداختن به بکت را دارد ودر این راه تلاش نموده که به باز خوانی آن دسته از عواملی که سبب گردیده اند بکت زیرمجموعه ی این حوزه قرار نگیرد، بپردازد، عواملی مانند این نکته که بکت به عنوان یکی از نویسندگان و نمایش نویسان متاخر این حوزه ، بسیاری از سال های عمر خویش را در فرانسه گذرانده و بسیاری آثار خود را به زبان فرانسوی خلق کرده است. همچنین به مسئله ی وقوع جنگ جهانی دوم ، تاثیر فضای پس از جنگ و نهایتا شکل گیری عنوان تئاتر پوچی و بسط آن توسط مارتین اسلین به عنوان یکی از عوامل موثر نیز می بایست اشاره کرد. هدف از تحقیق حاضر این است تا با خوانشی پسااستعمار گرایانه از ”در انتظار گودو“ و ” آخر بازی“، دو نمایش نامه ی شاخص از بکت در بطن تحقیق، زمینه ی لازم را برای مطالعه ی بهتر فراهم آید و این مطلب ثابت شود که در ورای سطح ظاهری و جدا از خودنمایی آن دسته از عواملی که به این دست از آثار بکت صورتی خالی از ایرلندی بودن و دغدغه های ضد استعماری ایرلندی می بخشند، جلوه ای کاملا ایرلندی و همخوان با حوزه ی مطالعات پسااستعماری نهفته است.