بازسازی و احیای تفکر دینی یکی از مقوله هایی است که از گذشته های دور مورد توجه احیاگران دینی بوده و هست. احیاگری دینی امری به واقع شریف و ضروری است. چرا که در پی صیانت از دین و دینداری در جوامع دینی بوده است. احیاگران در پی رفع چالش ها و موانعی هستند که رشد و بالندگی دین را به مخاطره می اندازند. آنها حفظ و بازسازی تفکر دینی را در مقاطعی که دچار آسیب ها و تحریف هایی شده است، بر عهده دارند. احیاگری دینی یعنی زدودن خرافه و بدعت و تحریف از چهره ی دین و عنایت به زوایای مغفول و متروک ماند? معارف دینی و تصفیه ی زواید از چهره ی دین. احیاگری نیازمند آسیب شناسی و سپس آسیب درمانی است. از این رو احیاگری امری سخت، اما لازم و ضروری است. با نگاهی به گذشته و آنچه رخ داده است در می یابیم که تاریخ معرف شخصیت های بزرگی است که در برهه های مختلف به احیاگری پرداخته اند و تفکر دینی را از رخوت و سستی درآورده-اند و به آن حیاتی دوباره بخشیده اند. اقبال لاهوری و مطهری از احیاگران مسلمانی به شمار می روند که سعی آنان معطوف به رفع ابهام و تصحیح برداشت های ناصواب و زدودن غبار انحراف از ساحت دین و نیز تقویت مبانی اعتقادی اسلامی و توانا ساختن دین اسلام در برابر موضوعات و اندیشه های جدید بوده است. توجه به نقش اجتهاد و تأکید بر پویایی آن، بازگشت به قرآن و استفاده از تعالیم روح بخش آن در زندگی و آسیب شناسی مفاهیم دینی مهم ترین ابعاد احیاگری اقبال و مطهری را تشکیل می دهد.