پست مدرنیسم پیکره در هم تنیده و متنوعی از اندیشه ها و نظریاتی است که اولین بار در سال 1917 برای توصیف هیچ گرایی که مفهومی وام گرفته از نیچه بود، مطرح شد. این اصطلاح برای توصیف بعضی از گرایش ها و نظریه ها در زمینه ی فلسفه، ادبیات، هنر و علوم دیگر به کار گرفته شد. پسامدرنیسم را می توان به نوعی حقیقت مدرنیسم نامید. به این اعتقاد پسامدرنیسم نه بازگو کننده ی بازگشتی به گذشته است و نه تعیین کننده ی دوران جدیدی، بلکه پرسشی است درباره ی نتایج سرگذشت مدرنیسم. عبدالرحمان منیف بعنوان پدر رمان عرب به خوبی در جریان گرایش ها و تحولات ادبی قرار گرفت، و با استعانت از شیوه های نو در نویسندگی موجب دگرگون گشتن صنایع داستان نویسی شد. منیف به عنوان نویسنده ی پسامدرنیست به یکپارچگی روش های سنتی بدگمان است و راه های دیگری را برای ساختارمند کردن اثر خود برمی گزیند، از این رو توانست شیوه های نوینی را در ابعاد مختلف داستان نویسی رقم زند به گونه ای که باعث پختگی و تکامل آثار او گردید. از ویژگی های شاخص پسا مدرن در داستان او می توان شروع داستان با حادثه ای خاص، عدم قطعیت در کلام و تناقض گویی های پی در پی، دور باطل، روان پریشی، کاربرد صنایع زیبا سازی متن و فرجام های چندگانه برای داستان را نام برد. در این پژوهش تلاش شده تا با کشف و بررسی این مضامین در رمان حب المجوسیه، شرق المتوسط والنهایات زوایای پنهان شیوه داستان نویسی این نویسنده بزرگ نشان داده شود تا در نهایت نگرش خواننده را به سمت این مسأله سوق دهد که منیف می کوشد در داستان نویسی از شیوه های سنتی فاصله گیرد و به تجاربی نو در زمینه ی طرح، دیدگاه، ساختار و زبان دست یابد. این نویسنده با استعانت از مولفه های پست مدرن، به تصویر سازی نوینی در داستان هایش می رسد و ارتباط عمیقی با خواننده برقرار می سازد به طوریکه ذهن خواننده را برای دست یابی به مقصود درگیر می سازد.