از سال 1972 که الکترودینامیک کوانتومی به عنوان نظریه بنیادی فیزیک هادرونها مطرح شد تا امروز، اعتقاد همگان بر این بوده است که برهم کنشهای قوی توسط یک نظریه یانگ میلز گونه توصیف می شوند. در این پاین نامه به بررسی تک قطبی های مغناطیسی در کرومودینامیک کوانتومی پرداخته می شود. کرومودینامیک کوانتومی(qcd)، نظریه ای است فرمیونها (کوارک ها) را به وسیله میدانهای پیمانه ای (گلوئون ها) بهم جفت می کند. اولین شخصی که به امکان نظری وجود تک قطبی ها پرداخت، دیراک بود. دیراک نشان داد که اگرتک قطبی های مغناطیسی وجود داشته باشند، می بایست بارهای الکتریکی کوانتیزه باشند و از آن شرط کوانتش دیراک را به وجود آورد. فیزیکدانانی همچون توفت و مندلستام دریافتند که شباهت بسیار زیادی بین محبوس شدگی کوارک و ابر رسانایی وجود دارد؛ با این تفاوت که نقش میدان های الکتریکی و مغناطیسی بر عکس می شود. به تعبیری این دو پدیده دوگان یکدیگر می باشند. ابررسانایی معمولی با گروه (1)u بررسی می شود در حالیکه کرومودینامیک کوانتومی با گروه (3)su توصیف می گردد. با استفاده از روش تثبیت پیمانه ای آبلی، گروه (3)suرا به گروه [u(1)]2شکسته و در اثر این فرآیند، دو نوع تک قطبی مغناطیسی آبلی تولید می شود.