چکیده حقوق اقلیت ها در زمان انحلال یا جدایی کشورها مورد تهدید قرار می گیرند . انحلال جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی توجه جامعه بین المللی را به حمایت از حقوق اقلیت ها جلب کرد. اولین گامی که بدون تردید به بهبود حقوق یاد شده در کشورهای جانشین یوگسلاوی کمک شایانی نمود پیش نویس کارینگتون بود که جامعه اروپا تصمیم گرفت پذیرش عضویت را منوط به تبعیت از معیارهای آن پیش نویس بداند. درگیری های غیر انسانی در جنگ بالکان و بحران کوزوو منجر به دخالت جامعه بین المللی در حل و فصل سیاسی آن مناقشات شد. پیش نویس ها و اسناد بین المللی که در راستای حل و فصل این مخاصمات تهیه می شدند (طرح وانس اون، موافقت نامه دیتون و موافقت نامه رامبویه) حقوق اقلیت ها را بدون اشاره به اقدامات ایجابی دولت ها مورد حمایت قرار می دادند. طرح های مزبور از اهمیت زیادی برخوردار بودند زیرا که آن ها در بردارنده پیشرفت های اخیر حقوق بین الملل در خصوص حقوق اقلیت ها بودند ضمن اینکه به کنوانسیون چهارچوب و منشور اروپایی زبان های محلی یا اقلیت هم اشاره می کردند. به نظر می رسد که کنوانسیون چهارچوب به عنوان حد اقل معیار حمایت از اقلیت ها در اروپا شناخته می شود زیرا که در حل و فصل مخاصمات به این کنوانسیون مراجعه می شود. معیارهایی که از سوی جامعه بین المللی در سال های اخیر در جهت حمایت از حقوق اقلیت ها به کشورها الزام می شود پیشرفت قابل توجهی نسبت به معیارهای دوران جنگ سرد نموده است. به هر حال، اعمال صرف معیارهای بین المللی به خودی خود کافی نیست. تعیین وظایف و تعهدات ایجابی کشورهای جانشین در کنوانسیون های حقوق بشری، ایجاد یک سازوکاری برای دریافت شکایات نزد یک محکمه بین المللی با تصمیمات الزام آور و بخشش در اعطای حقوق اقلیت ها نه تنها به ثبات و مشروعیت کشورهای جانشین کمک می کند بلکه می تواند تنش های قومی را در آن کشورها مرتفع سازد. واژگان کلیدی: جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی، انحلال، کشورهای جانشین، پیش نویس کارینگتون، کنوانسیون چارچوب، منشور اروپایی زبان های محلی یا اقلیت