هدف از این تحقیق، بررسی اثر مصرف حاد کافئین بر قدرت، استقامت عضلانی و عملکرد بی هوازی زنان تمرین کرده و تمرین نکرده بود. 12 زن تمرین کرده و 12 زن تمرین نکرده به ترتیب با میانگین وزن 67/5±25/59 و 85/5±08/58 کیلوگرم، قد 03/5±42/166 و 63/4±25/162 سانتی متر، سن 10/2±08/22 و 13/1±25/21 سال و شاخص توده بدنی 13/1±17/21 و 27/1±88/21 کیلوگرم بر متر مربع به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به روش دو سوی کور و تصادفی به فاصله هفت روز از هم، یک بار کافئین (6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و یک بار دارونما مصرف کردند. یک ساعت پس از مصرف، قدرت عضلانی از طریق آزمون یک تکرار بیشینه (1rm) در حرکت پرس سینه و پرس پا، استقامت عضلانی از طریق شمارش تعداد تکرارهای حرکت پرس سینه و پرس پا با وزنه ای معادل 60 درصد یک تکرار بیشینه و توان بی هوازی با آزمون rast اندازه گیری شد. همچنین، ضربان قلب و فشار خون در زمان استراحت، 60 دقیقه بعد از مصرف و بلافاصله بعد از آزمون ها مورد اندازه گیری قرار گرفت. آزمون آماری anova با اندازه گیری مکرر نشان داد که کافئین موجب افزایش قدرت عضلانی بالاتنه، حداکثر توان و فشار خون سیستولی (بلافاصله پس از فعالیت) می شود (05/0p<). اما، تغییر معنی داری در قدرت عضلانی پائین تنه، استقامت عضلانی، حداقل توان، میانگین توان، ضربان قلب و فشار خون دیاستولی ایجاد نکرد (05/0p>). همچنین، در آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر، اثر تعاملی معنی داری در اثر کافئین بر قدرت بالاتنه دو گروه مشاهده شد (045/0p =). با توجه به نتایج آزمون t همبسته، مشخص شد که قدرت عضلانی بالا تنه (012/0p=) و حداکثر توان (028/0p =) در گروه تمرین کرده با مصرف کافئین به طور معنی داری افزایش می یابد. براساس یافته های بدست آمده به نظر می رسد آثار کافئین در زنان تمرین کرده نسبت به زنان تمرین نکرده بیشتر است، که دلیل احتمالی آن می تواند ناشی از تفاوت در توده عضلانی آنها باشد.