تفسیر المیزان و تفسیر الفرقان از جمله تفاسیر امامیه در عصر حاضرند که بر پایه روش تفسیری قرآن با قرآن نگاشته شده­ اند. دو مفسر با ذکر ویژگی­های قرآن تلاش کرده­اند که نشان دهند قرآن مبیّن خود می­باشد و در بیان مراد الهی به غیر خود نیاز ندارد. به رغم اینکه دو تفسیر بر مبنای روش قرآن با قرآن به رشته تحریر در آمده­اند اما دو مفسر در استفاده از آیات برای تفسیر آیات دیگر و استفاده از سنّت برای تبیین آیات، عملکرد یکسانی نداشته­اند. موضوع اصلی این پژوهش، یافتن نگرش­های همسو و ناهمسوی این دو مفسر در استفاده از آیات و سنّت برای رسیدن به مراد آیات می­باشد. این نوشتار با مقایسه دو تفسیر، وجوه اشتراک و اختلاف دو مفسر در کاربست سنّت و آیات در فهم قرآن را نمایان ساخته و کوشیده با روش کتابخانه­ای نحوه کاربرد روایات در این دو تفسیر را تبیین کند.