استفاده از ساختار سنگ های دگرشکل در مجاورت گسل های اصلی یکی از معمول ترین ابزار مطالعه جنبش گسل هاست. گسل درونه به عنوان یکی از مهم ترین گسل های امتدادلغز ایران مرکزی به سبب موقعیت خود نقش مهمی را در سرگذشت تکتونیک ناحیه ای ایران بازی کرده است که هنوز توافق نظر جمعی در مورد جنبش و مکانیزم عملکرد آن به چشم نمی خورد. ساختار زبرکوه در غرب کاشمر در یک موقعیت کلیدی واقع شده است؛ جایی که چندین گسل ایران مرکزی به شکل همگرا به این نقطه ختم می شوند. بخش شرقی این ساختار موضوع این پژوهش است که به شکل گوه ای با رأس کشیده به سوی شمال شرق- شرق بین دو گسل اصلی مرزی محدود کننده شمال رباط زنگیجه در جنوب و درونه در شمال واقع گردیده است. این ساختار به هم تافته از تعدادی زیرپهنه تشکیل شده است که برخی چینه شناسی، سرگذشت آذرین- دگرگونی و تاریخچه تکتونیکی متفاوت از سرزمین های مجاور خود دارند و از این رو منشأ مظنونی دارند. این زیرپهنه ها اغلب با گسل های اصلی از یکدیگر جدا می شوند که زاویه کوچکی بین 30-10 درجه نسبت به گسل های مرزی خود می سازند. سازوکار این گسل ها که امتداد ne دارند، عمدتاً شامل یک مولفه راست بر و یک مولفه لغزشی معکوس می باشد. نیم چین های عظیمی با امتداد سطح محوری ne طوری در شمال گسل رباط زنگیجه مرتب شده اند که ساختار پلکانی و همپوشان نشان می دهند. به علاوه کلیپ هایی از سنگ های کربناته بر روی پی-سنگ دگرگونی رانده شده اند به طوری که همراهی آنها با چین های برگشته و خوابیده تداعی کننده حرکتشان به سمت شمال است. مطالعه لایه های کلیدی و نحوه جابجایی آنها در میان این سیستم گسلی، شکل یک دوپلکس امتدادلغز راست بر فشارشی را بر روی نقشه های زمین شناسی نشان می دهند، در حالی که برش عرضی این ساختار شکل یک ساختمان گلی شکل مثبت را تداعی می کند. در این ساختار سنگ های دگرگونی پرکامبرین در هسته و به ترتیب سنگ های پالئوزوییک تا سنوزوییک به سمت اطراف و به طور متقارن گسترش یافته اند. از آن جایی که سنگ های نئوژن در ساختار دوپلکس شرکت نکرده اند و حتی به طور ناپیوسته در منطقه بر روی ساختارهای قدیمی ظاهر شده اند، ساختمان دوپلکس احتمالاً نشانگر جنبش چند ده کیلومتری راست لغز گسل درونه و گسل های موازی آن در منطقه قبل از میوسن و در حین رخداد آلپ میانی باشد.