چکیده: «بینامتنیت» یکی از شاخه های مهم نظریه پست مدرن و از شیوه های جدید در نقد آثار ادبی و هنری است. در دهه های اخیر این نظریه و مطالعات مربوط به آن در بین منتقدان آثار ادبی رواج روز افزون داشته است. براساس این نظریه، آثار ادبی و هنری – خواه یک رمان، یک شعر و یا یک تابلوی نقاشی – از اجزایی ترکیب یافته و ساخته شده اند که از پیش موجود بوده اند و این آثار اصالت و یکتایی ندارد. کارکرد این نظریه در این است که وابستگی فرهنگ ها را به هم و تأثیر پذیری ها را از هم آشکار می سازد. محمدرضا شفیعی کدکنی یکی از شاعران نوپرداز در عرصه ی ادب فارسی است. در اشعار این شاعر می توان نشانه های بینامتنی را مشاهده کرد. با مطالعه ی اشعار شفیعی کدکنی و دقت در زبان و فکر مسلط بر این اشعار، می توان رد پای نویسندگان و شاعران بزرگی همچون: حافظ، مولوی، عطار، سعدی و اخوان ثالث را مشاهده کرد. در این پایان نامه با تحلیل اشعار شفیعی کدکنی و مقایسه ی این اشعار با آثار شاعران نامبرده، وجوه روابط بینامتنی را در آنها مورد تحلیل و ارزیابی قرار می دهیم. کلید واژه: بینامتنیت، شعر، محمدرضا شفیعی کدکنی، حافظ، مولوی، عطار، سعدی، اخوان ثالث.