برنامه آزادسازی تجاری به عنوان یکی از ابزارهای جهانی شدن، زمینه ساز رقابت بین المللی و مشارکت کشورها در فعالیت های اقتصادی است و طبیعی است که در جریان این برنامه، فعالیت هایی که از توان رقابتی بالایی برخوردار نباشند، امکان ادامه کار را از دست می دهند و به تبع آن کاهش حجم فعالیت های غیر کارا و بیکاری نیروی انسانی در این واحدها، افزایش سطح بیکاری در کوتاه مدت را در پی دارد. اما، از سوی دیگر اجرای این برنامه به بسط فعالیت های جدید و ایجاد فرصت های شغلی که از کارایی بالایی برخوردارند، منجر می شود. لذا در بلند مدت با انجام اصلاحات لازم و برنامه ریزی های صحیح، آزادسازی تجاری می تواند به افزایش سطح اشتغال و کاهش نرخ بیکاری منجر شود. هدف از پژوهش حاضر، آزمون تجربی تأثیر آزادسازی تجاری بر نرخ بیکاری در کشورهای در حال توسعه ی مشابه ایران است. انتخاب این کشورها بر اساس تقسیم بندی بانک جهانی صورت گرفته و هجده کشور با درآمد متوسط رو به بالا ( آن دسته از کشورهایی که اطلاعات آماری کاملی از آنها در دست بوده است) را شامل می شود. داده های آماری مورد استفاده در این مطالعه مربوط به دوره 2000- 2009 می باشد. برای متغیر آزادسازی تجاری از شاخص تعریف شده توسط موسسه فریزر( استفاده شده در گزارش آزادی اقتصادی جهان)، تحت عنوان "آزادی تجارت بین الملل" استفاده شده است. روش اقتصادسنجی مورد استفاده در این مطالعه روش تعمیم یافته گشتاورها (gmm) می باشد. نتایج مطالعه حاکی از تأثیر معکوس و معنی دار آزادسازی تجاری بر نرخ بیکاری است، یعنی اجرای سیاست های آزادسازی تجاری می تواند آثار مثبتی بر افزایش سطح اشتغال و به تبع آن کاهش نرخ بیکاری داشته باشد. همچنین، تولید ناخالص داخلی دارای رابطه منفی و معنی دار و متغیرهای عرضه نیروی کار و سرمایه سرانه دارای رابطه مثبت و معنی دار با نرخ بیکاری هستند که مطابق انتظار نظری است.