مقدمه: سختی مقاومت جسم در مقابل تغییر شکل در زمان اعمال نیرو است. سختی اندام تحتانی عامل مهمی در اجرای مهارت های ورزشی و میزان آسیب پذیری افراد است. بررسی سختی اندام تحتانی در اجرای مهارت های مختلف همواره مورد توجه محققان بوده است. استارت دوی سرعت از مهارت های کلیدی در بسیاری از رشته های دو و میدانی است. زیرا سرعت و شتاب دونده در کل مسیر به سرعت و شتابی بستگی دارد که ورزشکار در مرحله استارت به دست آورده است. تاکنون تحقیقی در زمینه سختی اندام تحتانی و رابطه ی آن با استارت دوی سرعت انجام نشده است. هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثر تغییر تکنیک و سرعت استارت دوی 100 متر بر سختی اندام تحتانی است.روش شناسی: برای این منظور 15 مرد دونده ی سرعتی که سابقه ی هیچ آسیبی در اندام تحتانی نداشته و حداقل 3 سال تجربه ی شرکت در مسابقات دوی سرعت را داشتند، انتخاب شده و در دو آزمون اصلی شرکت کردند. در آزمون اول آزمودنی ها سه تکنیک استارت (کوتاه،متوسط و بلند) را با سرعت ثابت( بیشینه )، و در آزمون دوم یک تکنیک (استارت متوسط) را با سه سرعت ??? درصد ، ??-60 درصد و ??-40 درصد بیشینه سرعتشان در لحظه ی جدا شدن از تخته استارت انجام دادند. هر یک از این آزمون ها سه بار تکرار شده که بهترین اجرای آزمودنی هم از نظر تکنیک و هم رکورد برای تجزیه و تحلیل آماری در نظر گرفته شد. روش آماری مورد استفاده در این پژوهش آنالیز واریانس مکرر یک طرفه و آزمون تعقیبی lsd بود. مقدار معنی داری آماری در سطح p?0/05 تعیین شد. یافته ها: نتایج آماری نشان داد که تغییر تکنیک و سرعت استارت بر سختی اندام تحتانی اثر داشت. با افزایش سرعت از کم به بیشینه سختی پا 5/67% و سختی زانو 42% افزایش یافت. با افزایش سرعت از کم به متوسط سختی مچ پا 39% افزایش یافت. ولی از سرعت متوسط به بیشینه تقریبا ثابت ماند. با تغییر تکنیک از استارت کوتاه به بلند سختی پا 48 % و سختی زانو 5/41 % افزایش یافت. با تغییر تکنیک از متوسط به بلند سختی مچ پا 4/27% افزایش یافت. ولی بین استارت کوتاه و متوسط تقریبا ثابت ماند. نتیجه گیری: از این پژوهش این گونه بر می آید که افزایش سه برابری سرعت جدا شدن از تخته باعث افزایش 5/1 برابری سختی پا و زانو می شود. تغییر تکنیک استارت از کوتاه به بلند ممکن است در افزایش سختی زانو و پا موثر باشد.