مقدمه و هدف : از مهمترین معضلات مصرف مزمن اپیوئیدهایی مانند مورفین بروز دو پدیده تحمل و وابستگی می باشد. به همین دلیل در این تحقیق به بررسی اثر ترکیبی متادون و هالوپریدول بر اکتساب و بیان تحمل و وابستگی به مورفین در موش های سوری نر پرداخته شده است. مواد و روش ها : 98 سر موش سوری نر از نژاد nmri انتخاب و در 2 گروه اکتساب و بیان قرار گرفتند. هر گروه به 7 زیر گروه شامل: سالین، مورفین، متادون، هالوپریدول، متادون+هالوپریدول، نسبت -2به1متادون+هالوپریدول و نسبت 1به 2متادون+هالوپریدول تقسیم شد. همه موش ها با دریافت دوزهای افزایشی مورفین به مدت 7 روز معتاد شدند. تمامی داروها در گروه اکتساب 30دقیقه قبل از تزریق مورفین در مدت 7روز و در گروه بیان 60 دقیقه قبل از تزریق مورفین در روز هشتم (روز تست) تزریق می شدند. برای بررسی تحمل، در روز تست، 30دقیقه قبل و بعد از تزریق مورفین آزمون درد با آب داغ انجام می شد. جهت بررسی وابستگی با تزریق نالوکسان، موش ها به مدت 30دقیقه مشاهده رفتاری می-شدند. نتایج : تزریق مزمن مورفین موجب القای تحمل و وابستگی در موش ها گردید. درصد حداکثر اثر ممکن به عنوان شاخص تحمل، در 2 گروه اکتساب و بیان، در ترکیب دارویی متادون1+هالوپریدول2 نسبت به مورفین افزایش معنی داری پیدا کرد. همچنین در بررسی وابستگی، کاهش بارز رفتارهای سندرم ترک شامل تعداد دفعات پریدن، ایستادن، لیسیدن اندام های جلویی و اسهال در گروه های درمان ترکیبی مشاهده شد. نتیجه گیری : به طورکلی نتایج این تحقیق نشان می دهد که احتمالا ترکیب دارویی متادون و هالوپریدول، خصوصا با نسبت 1به 2درکاهش تحمل و وابستگی به مورفین از اثربخشی تک تک داروها موثرتر می باشد.