قرنِ بیستم از پی قرن نوزدهم با فوران آثار نو، بدیع و براندازننده ی منطق های بصری-روایی پیشین همراه بوده است. تئاتر نیز مانند دیگر حوزه های هنر مدرن، از این تلاطم ها، انقلاب ها و دگرگونی ها برکنار نبوده است. یکی از جریانات تأثیر گذار و سرشناس تئاتر نوین، تئاتر ابزورد است که اغلب آن را به نامِ تئاتر پوچی می شناسند. این مطالعه کوشش می کند با کند و کاو در پس زمینه های اجتماعی-فکری ظهور این قسم هنر، به فهمِ هسته ی مرکزی این جریان هنری که همان بحرانِ معنا است نزدیک شود. بحرانِ معنا همچنین از پرسش های محوری فلسفه ی معاصر نیز بوده است. این مطالعه با تمرکز بر ساموئل بکت و آثارش، به عنوان یکی از شاخص ترین چهره های نسبت داده شده به تئاتر ابزورد، می کوشد با پیوند دادنِ پرسش از بحران معنا در نقد و فلسفه ی معاصر و بازنمود آن در ادبیاتِ نمایشی قرن بیستم، مواجهه ای زیباشناختی-فلسفی از اثر شناخته شده ی بکت در زبان فارسی، یعنی در انتظار گودو، ارائه کند.