مقدمه: در سالمندان، ضعف تعادل و افتادن به طور رایجی منجر به آسیب، کاهش استقلال، بیماری های مرتبط و مرگ زودرس می شود. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه تاثیر برنامه های تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی) بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود. روش تحقیق: مطالعه نیمه تجربی حاضر دارای یک طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهه (کنترل، تمرین در آب و ترکیبی) بود. آزمودنی های این تحقیق را، 26 مرد سالمند (60 تا 70 ساله) عضو کانون بازنشستگان ارتش شهرستان کرج تشکیل دادند. گروه های تمرین در آب و ترکیبی، یک برنامه تمرین 6 هفته ای مشابه را انجام دادند، که در آن گروه تمرین در آب، هر دو جلسه خود در استخر انجام می دادند، در حالی که گروه ترکیبی یک جلسه را در استخر و جلسه دیگر را در خشکی تمرین می کردند. هر جلسه تمرینی شامل 15-10 دقیقه گرم کردن، 55-40 دقیقه برنامه اصلی ( 25-18 دقیقه تمرین استقامت هوازی و 30-20 دقیقه استقامت عضلانی) و 5 دقیقه سرد کردن بود. در طی این دوره، گروه کنترل در برنامه تمرینی خاصی شرکت نکردند. تعادل ایستا و پویا، و قدرت عضلانی اندام تحتانی تمام آزمودنی ها به ترتیب از طریق آزمون ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، آزمون زمان برخاستن و رفتن و آزمون برخاستن از صندلی سالمندان، قبل و بعد از این دوره، با شرایطی مشابه اندازه گیری شد. از آزمون t زوجی به منظور ارزیابی تغییرات درون گروهی و آزمون آنالیز واریانس یک سویه به همراه آزمون تعقیبی lsd جهت مقایسه بین گروه ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تعادل ایستا (با چشمان باز و بسته)، پویا و قدرت عضلانی در هر دو گروه تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی) بهبود معنی داری داشته است، اما تغییرات معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین نتایج حاکی از عدم اختلاف معنی دار نتایج گروه تمرین در آب و ترکیبی بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که هر دو روش تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی)، اثر سودمند و مشابه ای بر تعادل مردان سالمند داشته اند. همچنین شاید بتوان از روش ترکیبی آب- خشکی به منظور دستیابی به مزایای تمرین در هر دو محیط آب و خشکی استفاده نمود. با این وجود، تایید این مطلب نیازمند انجام تحقیقات بیشتری است.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه قدرت عضلات مجموعه شانه در بازیکنان زن نخبه والیبال با توجه به موقعیت قرارگیری استخوان کتف است. آزمودنی های این تحقیق 24 نفر از زنان نخبه بازیکن والیبال با دامنه سنی 20 تا 30 سال و سابقه 5 سال بازی در لیگ برتر می باشند که به صورت غیر تصادفی و هدفدار انتخاب گشتند. آزمودنی ها پس از همگن شدن از حیث قد، وزن و عرض شانه، بر اساس فاصله استخوان های کتف به دو گروه کتف نزدیک (با فاصله کتفی بین 16 تا 18 سانتی متر) و کتف دور (با فاصله کتفی بیشتر از 18 سانتی متر) تقسیم شدند. از تست حرکت جانبی استخوان کتف کیبلر برای ارزیابی موقعیت استخوان کتف و از دینامومتر mie جهت اندازه گیری قدرت عضلات مجموعه شانه در حرکات فلکشن، اکستنشن، آبداکشن، آداکشن، چرخش داخلی، چرخش خارجی، آبداکشن افقی و پروتراکشن کتف و آداکشن افقی و ریتراکشن کتف، استفاده گشت. از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن توزیع متغیر های اصلی (قدرت عضلات مختلف مجموعه شانه) و از آزمون های تی مستقل و زوجی برای بررسی تفاوت های بین دو گروه و تفاوت نسبت قدرت عضلات و مقایسه سمت غالب و غیر غالب استفاده گشت. بر اساس یافته های پژوهش بین دو گروه کتف دور و کتف نزدیک فقط در حرکت ریتراکشن اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0> p) بدین معنی که گروه کتف دور از قدرت حرکت ریتراکشن بیشتری برخوردار بودند. در هر دو گروه سمت غالب قوی تر از سمت غیر غالب بود (05/0> p) و در بررسی نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست، به جز در نسبت حرکت پروتراکشن به ریتراکشن در گروه کتف نزدیک که به طور معنی داری بالاتر از گروه کتف دور بود، در بقیه حرکات تفاوتی در نسبت قدرت عضلات مجموعه شانه بین دو گروه مشاهده نشد.

تحقیقات نشان داده بین نرخ بارگذاری و آرتروز ارتباط وجود دارد و زانوی پرانتزی ریسک فاکتوری برای بروز آرتروز شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر، هدف تحقیق حاضر، مقایسه حداکثر نیروهای عمودی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و فعالیت عضلات دوقلوی داخلی، نعلی در حرکت فرود تک پای مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال از سه ارتفاع مختلف بود. در این مطالعه نیمه تجربی 22 نفر دانشجوی مرد سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 10 نفر دارای زانوی پرانتزی و 12 نفر دارای زانوی نرمال در این تحقیق شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس و گونیامتر انداز ه گیری شد. برای جمع آوری داده ها از صفحه نیرو و دستگاه الکترومایوگرافی استفاده گردید. آزمودنی ها حرکت فرود تک پا را از سه ارتفاع 20 ، 40 ، 60 سانتی متر روی صفحه نیرو انجام دادند.برای نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف و برای تجزیه تحلیل داده ها از از نرم افزارهای matlab و spss و برای مقایسه متغیرهای مورد نظر بین دو گروه از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه در سطح معناداری05/0 p ? استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری در حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در هنگام برخورد پنجه نشان داده نشد(0.72=p)، اما تفاوت حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پاشنه(0.00=p) و میزان بار (0.00=p) بین دو گروه معنادار بود. هم چنین تفاوت معناداری در فعالیت عضله دوقلوی داخلی و نعلی قبل از فرود مشاهده نشد اما در مرحله جذب نیرو تفاوت معنی داری در فعالیت عضله دوقلوی داخلی بدست آمد(05/0>p) و عضله نعلی تفاوت معناداری نشان نداد (05/0<p). : افزایش حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین و کاهش فعالیت عضلات ساق پا (خصوصاً دوقلوی داخلی) در افراد دارای زانوی پرانتزی ، احتمالاً در طولانی مدت سبب آسیب دیدگی و بروز بیماری های تخریب مفصلی شود. بنابراین پیشنهاد می گردد برای کاهش احتمال خطر آسیب دیدگی ، تمرینات اصلاحی و عمل بیومکانیکی اصلاح یافته مورد توجه قرار گیرد. کلید واژه ها: حداکثر نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری، فعالیت عضلات ساق پا، فرود تک پا، زانوی پرانتزی.

هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات ثبات دهنده مرکزی و ویلیامز بر تعادل ایستا، تعادل پویا و استقامت عضلات شکم دختران 15 تا 18 ساله دارای ناهنجاری لوردوز کمری بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانش آموزان دبیرستانی شهرستان کوهدشت استان لرستان تشکیل می دادند که دارای ناهنجاری لوردوز کمری باشند. تعداد 20 نفر از دانش آموران دارای ناهنجاری لوردوز کمری با میانگین سن 07/1±00/16 سال ، قد 28/3±65/ 159 سانتی متر، وزن 50/3±00/60 کیلوگرم، زاویه لوردوز کمر 74/1±90/36درجه و شاخص توده بدن 80/1±51/23 به صورت در دسترس برای انجام این پژوهش انتخاب شدند و به دو گروه همگن از لحاظ میزان درجه لوردوز کمری، وزن، قد، شاخص توده بدنی، طول اندام تحتانی و سن تقسیم شدند. افراد گروه اول تمرینات ثبات دهنده مرکزی و افراد گروه دوم تمرینات ویلیامز را انجام دادند. افراد هر دو گروه به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به انجام تمرینات پرداختند. طرح تحقیق شامل پیش آزمون-پس آزمون بود. تجزیه وتحلیل آماری توسط نرم افزار spssنسخه 22 انجام گرفت و آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن متغیرها استفاده شد. آزمون t همبسته جهت مقایسه درون گروهی (مقایسه پیش آزمون-پس آزمون) و آزمون t مستقل جهت مقایسه برون گروهی (مقایسه پس آزمون گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی-پس آزمون گروه تمرینات ویلیامز) بکار گرفته شد. کلیه تحلیل ها در سطح معناداری05/0 ? p انجام گردید. آزمون t همبسته اختلاف معناداری بین میانگین های پیش آزمون و پس آزمون تعادل ایستا، تعادل پویا و استقامت عضلات شکم در دو گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی و تمرینات ویلیامز نشان داد (05/0 ? p ). آزمون t مستقل اختلاف معناداری بین میانگین پس آزمون های دو گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی و تمرینات ویلیامز در پارامترهای تعادل ایستا و استقامت عضلات شکم نشان نداد (05/0 ? p ). اما در مورد تعادل پویا که با استفاده از تست تعادل گردشی ستاره سنجیده شده بود آزمون t مستقل تنها در یکی از هشت جهت اجرای تست یعنی جهت خلفی اختلاف بین میانگین پس آزمون های دو گروه را معنادار نشان داد (042/0=p که از 05/0 کوچکتر است)، و در هفت جهت دیگر تست تعادل گردش ستاره اختلاف معناداری بین میانگین پس آزمون های دو گروه مشاهده نشد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات ثبات دهنده مرکزی و ویلیامز می توانند در بهبود تعادل ایستا، تعادل پویا و استقامت عضلات شکم افراد دارای ناهنجاری لوردوز کمری نقس بسزایی داشته باشند و این دو نوع تمرین از نظر تاثیرگذاری بر فاکتورهای ذکر شده تفاوت معناداری با هم ندارند.

چکیده: هدف: هدف از این مطالعه مقایسه دامنه حرکتی و حس عمقی مفصل آرنج زنان ورزشکار و غیر ورزشکار دارای سندرم هایپرموبیلیتی عمومی و ورزشکار سالم بوده است. مواد و روش پژوهش: آزمودنی ها در سه گروه 10 نفری زنان سالم ورزشکار، زنان ورزشکار هایپرموبیلیتی و زنان غیر ورزشکار هایپرموبیلیتی با دامنه سنی 30 تا 20 انتخاب گردیدند. افراد مبتلا به هایپرموبیلیتی توسط تست بیتون و کسب حداقل نمره 5 جهت شرکت در آزمون مشخص شده و کلیه ارزیابی ها جهت سنجش دامنه حرکتی و حس عمقی مفصل آرنج بر روی دست برتر، با چشمان باز و به صورت فعال با دستگاه بایودکس داینامومتر در دو زاویه 60 و 45 درجه صورت گرفت. سپس خطای مطلق هر زاویه محاسبه گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزار spss 19 با استفاده از آزمون آنوا یکطرفه و آزمون توکی و تی وابسته، نشان داد که در دامنه حرکتی بین سه گروه آزمودنی تفاوت معناداری بین زنان غیرورزشکار هایپرموبیلیتی با ورزشکار سالم و ورزشکار هایپرموبیلیتی وجود دارد. همچنین در بررسی حس عمقی در زوایای 60 و 45 درجه بین گروه زنان غیرورزشکار هایپرموبیلیتی و ورزشکار هایپرموبیلیتی و زنان ورزشکار سالم اختلاف معنادار وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: نتایج بیانگر این امر بود که حس عمقی در ورزشکاران سالم و هایپرموبایل نسبت به غیر ورزشکاران هایپرموبایل از دقت بالاتری برخوردار است. این نتیجه برخلاف این عقیده است که افراد هایپرموبایل دارای حس عمقی ضعیفتری نسبت به سایر افراد هستند. با این حال به نظر می رسد این اختلاف و تفاوت ناشی از تمرینات مختلف ورزشی و اثراتی که تمرینات بر روی حس عمقی می تواند داشته باشند، در دو گروه ورزشکار نسبت به گروه غیر ورزشکار می باشد. بنابراین پیشنهاد می شود احتمالا بتوان از ورزشکاران هایپرموبایل در سطوح بالاتر رقابتی استفاده نمود و در استعداد یابی ورزشی، افراد فوق را از نظر دور نداشت. کلید واژه ها: دامنه حرکتی، حس عمقی، مفصل آرنج، سندرم هایپرموبیلیتی عمومی