هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش هوش هیجانی و خودکارآمدی بر سبک مدیریت کلاس درس معلمان تربیت بدنی بود. به همین منظور نمونه ا ی مشتمل بر 250 نفر از جامعه 1700 نفری معلمان تربیت بدنی مناطق 22 گانه سازمان آموزش و پرورش شهر تهران به روش نمونه گیری خوشه ای طبقه ای از بین معلمان زن و مرد پنج منطقه انتخاب شدند. سپس پرسشنامه های خودکارآمدی معلمان تربیت بدنی (مارتین، 2003)، هوش هیجانی شوت و همکاران(1998)، روش های مدیریت کلاس معلمان تربیت بدنی(مک کورماک، 1997) و اطلاعات دموگرافیک بطور همزمان در مورد افراد نمونه به اجرا درآمد. داده های جمع آوری شده برای انجام تجزیه و تحلیل با استفاده از نرم افزار spss داده پردازی شد که با توجه به سوالات و فرضیات پژوهش، از آزمونهای رگرسیون چندمتغیری برای تعیین قوت پیش بینی مولفه های هوش هیجانی و خودکارآمدی در برآورد ابعاد مدیریت کلاس و آزمون t برای گروه های مستقل زنان و مردان استفاده شد. در بررسی فرضیات این پژوهش نتایج زیر به دست آمده است: با توجه به مقادیر رگرسیون مربوط به پیش بینی سبک مدیریتی حمایتی از روی دو گروه متغیرهای خودکارآمدی(دانش آموز، فضا، زمان، سازمان) و هوش هیجانی (بهره برداری از هیجانها، مدیریت هیجانهای دیگران، مدیریت هیجانهای خود، ادراک هیجانها) در دو گام تحلیل به دست آمد هر دو رابطه معناداری با سبک مدیریتی حمایتی داشتند. در نتیجه فرضیه اول پژوهش مبنی بر وجود رابطه میان هوش هیجانی با کنترل اثر خودکارآمدی بر سبک مدیریتی حمایتی معلمان تأیید می شود.علاوه بر این متغیرهای خودکارآمدی و هوش هیجانی هر دو به ترتیب در سطح p<0.02)) و در سطح p<0.036)) رابطه معناداری با سبک مدیریتی اصلاحی داشتند. در نتیجه فرضیه دوم پژوهش مبنی بر وجود رابطه میان هوش هیجانی با کنترل اثر خودکارآمدی بر سبک مدیریتی اصلاحی معلمان تأیید می شود.همجنین هر دو متغیر خودکارآمدی و هوش هیجانی رابطه معناداری با سبک مدیریتی پیشگیرانه داشتند. در بررسی ضرایب اختصاصی مولفه های خودکارآمدی (دانش آموز، فضا، زمان، سازمان) یافته های این پژوهش نشان داد که فقط مولفه خودکارآمدی در فضاهای محدود با مدیریت کلاس پیشگیرانه همبستگی مثبت و معناداری نشان داد. در حالیکه دیگر مولفه های خودکارآمدی من جمله : خودکارآمدی در مقابل دانش آموزان، خودکارآمدی در مورد زمان و خودکارآمدی سازمانی، همبستگی معناداری را نشان ندادند. بدین معنی که خودکارآمدی در مورد دانش آموزان، زمان و سازمان در سبک پیشگیرانه نقش معناداری نداشته و پیش بینی کننده معتبری برای آن نیستند. اگرچه این رابطه معنادار نیست، اما نکته مهمی که در آن نهفته است این است که سبک مدیریتی پیشگیرانه در رابطه با دانش آموزان، زمان و سازمان که معلم اختیار زیادی در برنامه ریزی، تدوین اصول و قوانین آموزشگاهی ندارد، پس طبیعی به نظر می رسد که از سبک پیشگیرانه در این ابعاد کمتر استفاده شود.