چکیده: یکی از بارزترین ویژگی های قرآن کریم که آن را از سایر متون منحصر به فرد ساخته، شیوه های بیانی بسیار زیبایی است که شنونده را لبریز از سرور می کند. تمییز از جمله این شیوهای بیانی است که همواره در قالب یک ساختار نحوی به قصد گسترش معنا، به تکاپو انداختن ذهن مخاطب، مبالغه و تأکید می آید و در نقش یک متمم معنایی، از یک کلمه یا یک جمله رفع ابهام می کند. در زمینه ی ترجمه چنین پدیده زبانی، می توان گفت از آنجایی که برای آن در دستور زبان فارسی ساختار نحوی مشابه و مشخصی وجود ندارد، مترجمان گاهی در انتقال معنای آن به زبان فارسی دچار لغزش می شوند. از شایع ترین آن ها نادیده گرفتن نقش تمییز و ترجمه آن به صورت مبتدا، فاعل یا مفعول می باشد که در این صورت از ارزش بلاغی تمییز کاسته می شود. نظر به اهمیت ترجمه قرآن، این نوشتار با بررسی تمییز و ویژگی های آن در دو زبان فارسی و عربی و نیزگزینش سه ترجمه از ترجمه های معاصر قرآن (انصاریان، برزی، و بروجردی) به بررسی و نقد ترجمه ی چنین پدیده زبانی در ترجمه های مذکور پرداخته و این نتیجه حاصل شده است که هیچ کدام از مترجمان یاد شده از لغزش ترجمه تمییز به دور نبوده و عملکرد واحدی در ترجمه آن نداشته اند؛ به طوری که گاهی آیه ای را درست و آیه ی دیگر را نادرست ترجمه نموده اند. واژگان کلیدی: تمییز، ترجمه قرآن، نقد ترجمه، انصاریان، برزی، بروجردی.