هدف: بازیابی تعادل متعاقب اغتشاشات خارجی نیازمند یکپارچگی حسی- حرکتی است. هدف از این مطالعه بررسی واکنشهای تعادلی در مقابل اغتشاشات بیرونی پاسچرال در شرایط اعمال تکلیف دوگانه در ورزشکاران متعاقب جراحی بازسازی لیگامان متقاطع قدامی زانو و سالم بود. همچنین ارتباط سطح ناتوانی و تعادل در افرادی که تحت جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو قرار گرفته اند و افراد سالم در شرایط آزمون مورد بررسی قرار گرفت. روش: 25 نفر که تحت جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو قرار گرفته اند و 21 همتای سالم با نمونه گیری ساده انتخاب و وارد مطالعه شدند. مرحله اصلی این مطالعه از نوع سه عاملی مختلط و با الگوی تکلیف دوگانه بوده و از سیستم تعادلی equitest استفاده شد. زمان عکس العمل، زمان واکنش و دامنه جابه جایی مرکز فشار، در حالیکه داوطلبین 2 شدت اغتشاش (متوسط و شدید) و 2 تحمیل تکلیف شناختی (با و بدون آزمون استروپ شنیداری) را تجربه می کردند، اندازه گیری شد. یافته ها: آزمون تحلیل واریانس مختلط 2*2*2 (2 گروه * 2 شدت اغتشاش * 2 دشواری تکلیف شناختی) اثر متقابل سطح سلامتی، شدت اغتشاش و دشواری تکلیف شناختی را بر زمان واکنش، زمان تأخیر و دامنه جابه جایی مرکز فشار غیر معنی دار (05/0p>) نشان داد. در حالیکه اثر خالص اندازه اغتشاش بر زمان واکنش ((p=0/009، زمان تأخیر((p=0/009 و دامنه جابه جایی مرکز فشار((p=0/009 معنی دار نشان داد. اثر اصلی سطح سلامتی بر زمان تأخیر((p=0/009 نیز معنی دار شد. نتایج آزمون t زوجی، افزایش دامنه جابه جایی مرکز فشار در گروه سالم را در پاسخ به اغتشاش بزرگ و اعمال تکلیف دوگانه، نشان داد (p=0/03). نتایج نشان داد که همبستگی معنی داری بین پارامترهای واکنش های تعادلی با نمره خرده مقیاس های پرسشنامه koos وجود ندارد. بحث: افزایش پاسخ های تعادلی در پاسخ به اغتشاشات بزرگ در هر دو گروه دیده شد. زمان تأخیر در بیماران با رباط متقاطع قدامی زانو بازسازی شده در مقایسه با افراد سالم کوتاه تز بود. همچنین بین دو گروه تفاوتی به لحاظ زمان واکنش نبود. کلمات کلیدی: جراحی بازسازی زباط متقاطع قدامی زانو، واکنش های تعادلی، توجه، تکلیف دوگانه، سیستم تعادلی neurocom smart equietest.

هدف از این تحقیق بررسی تأثیر نحوه ی قرار گیری گرفت فمور در جراحی بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی، به دو روش ترنس تیبیا و ترنس پورتال، بر عملکرد حرکتی زانوی ورزشکارانی است که به سطح فعالیت قبل از آسیب خود برگشته اند. 19 نفر، 10 نفر ترنس پورتال و 9 نفر ترنس تیبیا، شرایط ورود به تحقیق را دارا بودند مورد مطالعه واقع شدند. این افراد در چهار حیطه مورد ارزیابی قرار گرفتند، شامل پرسشنامه ی ikdc برای ارزیابی احساس ورزشکار از زانوی خود، لقی سنج شریف برای ارزیابی میزان جابه جایی قدامی تیبیا نسبت به فمور، آزمون عملکردی پرش ضربدری به منظور بررسی عملکرد حرکتی ورزشکار و از دینامومتریایزوکینتیک برای ارزیابی حداکثر گشتاور عضلات زانو استفاده شد. نتایج بدست آمده حاکی از این بودند که عملکرد زانوی این دوگروه در این چهار حیطه با یکدیگر تفاوتی نداشته(p? 0/05) این بدان معنی است که این دو تکنیک جراحی بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی تأثیر یکسانی بر روی عملکرد حرکتی ورزشکاران داشته و از این نظر مزیتی برای هیچ یک از دو تکنیک وجود ندارد

چکیده زمینه و هدف: مطالعات متعددی به بررسی ویژگی تغییرات در مولفه های راه رفتن در افراد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی پرداخته اند اما نقش بالقوه فرایند پردازش اطلاعات (توجه) در کنترل راه رفتن این بیماران هنوز ناشناخته است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر بار شناختی بر تغییر پذیری مولفه های راه رفتن در افراد با و بدون پارگی رباط متقاطع قدامی با استفاده از رفتار دینامیک خطی و غیر خطی می باشد. روش بررسی: مولفه های راه رفتن در 22 فرد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی (69/4±95/25 سال)و 22 فرد سالم (37/3±32/24 سال ) در سه سطح دشواری تکلیف حرکتی راه رفتن (سرعت بالا، سرعت ترجیحی و سرعت پایین) و در دو سطح دشواری تکلیف شناختی مورد پردازش قرار گرفت. بیشینه زاویه فلکشن، بیشینه زاویه اکستنشن و دامنه زاویه هر دو مفصل هیپ و زانو ، ضریب لیاپونوف محلی فلکشن-اکستنشن هیپ و زانو، ضریب تغییرات و ضریب لیاپونوف محلی طول گام، زمان گام و عرض گام به عنوان مولفه های راه رفتن اندازه گیری شدند. یافته ها: مدل مختلط تحلیل واریانس و آزمون های تعقیبی نشان داد که افراد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی افزایش معنی داری در ضریب تغییرات عرض گام در هنگام مواجهه با بار شناختی نسبت به گروه سالم داشتند. همچنین، در مواجهه همزمان سرعت بالا و بار شناختی، کاهش معنی داری در ضریب لیاپونوف محلی عرض گام در گروه بیمار نسبت به گروه سالم مشاهده شد. نتایج نشان داد که در مقایسه با افراد سالم، افراد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی در شرایط تکلیف دوگانه نسبت به تکلیف منفرد دارای زمان واکنش طولانیتری در آزمون شنیداری استروپ بودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد پارگی رباط متقاطع قدامی می تواند عامل مهمی در تداخل شناخت- حرکت باشد.