مطالعه ای با جایگزینی پودر سویا با پودر ماهی بر روی ماهی قرمز به عنوان یک گونه ی مدل انجام شد. پایش سطح استروئید های جنسی نشان داد که جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر سطح تستوسترون در ماهیان نر داشت (05/0 ? p)، اما در ماهیان ماده اختلاف معنی داری در میان تیمارها در نمونه برداری های مختلف، به استثنای آخرین نمونه برداری، وجود نداشت (05/0 ? p). غلظت استرادیول در پلاسمای ماهیان نر به استثنای دومین نمونه برداری، در تمام نمونه برداری ها افزایش داشت، اگرچه این افزایش در بین تیمارها معنی دار نبود ( 05/0 ? p)، در حالی که سطح استرادیول پلاسمای ماهیان ماده در دومین و چهارمین نمونه برداری، در میان ماهیان تغذیه شده با جیره های آزمایشی اختلاف معنی داری نشان داد (05/0 ? p). از طرفی ، جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر غلظت پروژسترون پلاسما در ماهیان نر و ماده نداشت (05/0 ? p ). علاوه بر هورمون ها، گنجاندن پودر سویا بر شاخص گنادوسوماتیک و نمو بافت اندام جنسی در ماده ها و نرها نیز اثر منفی گذاشت. به طور کلی تفاوت معنی داری در غلظت آنزیم آلکالین فسفاتاز در بین تیمارهای تغذیه شده با جیره های آزمایشی مشاهده شد (05/0 ? p)، اما تفاوت معنی داری در غلظت اسید فسفاتاز در میان ماهیان تغذیه شده با جیره های آزمایشی مشاهده نشد (05/0 ? p ). وزن نهایی، افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن و نرخ رشد ویژه در میان تیمار های آزمایشی معنی دار بود ( 05/0 p ? )، در حالی که شاخص وضعیت، نسبت بازدهی پروتئین، ضریب تبدیل غذایی و بازماندگی در میان تیمارها تفاوت معنی داری را نشان نداد ( 05/0 ? p). در پایان آزمایش، ترکیب اجزای غذایی لاشه ماهیان اختلاف معنی داری در میان تیمار های تغذیه شده با جیره های آزمایشی نشان نداد ( 05/0 ? p). همچنین، جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر میزان درصد اسپرماتوکریت، طول دوره تحرک اسپرم، درصد تحرک و تراکم اسپرم، درصد لقاح و درصد تخم گشایی داشته اند (05/0p?)، اما حجم اسپرم، قطر تخمک و تخم و درصد بازماندگی لارو در میان ماهیان تیمار های مختلف تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0p?). این یافته ها نشان داده اند که استفاده ی کامل از پودر سویا در تولید استروئیدهای جنسی و تولیدمثل ماهی تاثیرگذار است.

پژوهش ها نشان می دهد اسیدهای آمینه اثر تحریکی بر سیستم چشایی ماهی ها دارد. وجود این مواد در غذاهای آزمایشی باعث تغییر در رفتار غذایی ماهی ها شده و مصرف بیشتر غذا را در پی دارد. در مطالعه حاضر پاسخ های رفتار چشایی بچه ماهی های سفید (rutilus frisii kutum) 5/0±1/5 گرمی به گرانول های حاوی مقادیر مختلف اسیدآمینه های متیونین، پرولین، سیستئین و اسیدگلوتامیک، و تعیین مطبوعیت چشایی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور گرانول های حاوی غلظت های مختلف این مواد، و شاهد تهیه و پاسخ های رفتار غذایی در مواجه با هریک از گرانول ها ثبت گردید. بیشترین درصد مصرف به میزان 75 درصد، بالاترین شاخص مطبوعیت با 43/67 درصد، و 73 درصد در فاکتور مصرف غذا به ازای تلاش (خورده به تلاش)، در غلظت 01/0 مولار اسید گلوتامیک مشاهده شد، همچنین کمترین مقدار این پارامترها در غلظت های مختلف سیستئین ثبت گردید. تکرار عمل قاپیدن در مواجه با اسیدهای آمینه مختلف، تفاوت معنی دار را نشان نداد(05/0p?)، اما در غلظت بالای مواد، تعداد قاپیدن کاهش یافت. مدت زمان نگهداری گرانول ها در دهان دارای همبستگی مثبت و معنی دار با شاخص مطبوعیت بود. در مقایسه با شاهد اسیدهای آمینه اسید گلوتامیک و پرولین در دسته اسیدهای آمینه جاذب برای ماهی سفید قرار گرفتند، سایر اسیدهای آمینه خنثی و یا دافع چشایی بودند. تفاوت در پاسخ چشایی گونه های مختلف ماهی به اسیدهای آمینه مشابه، به اختصاص گونه ای در ترجیح چشایی نسبت داده شده است.

این مطالعه به بررسی اثرات عوامل مختلف محیطی بر رفتار تغذیه ای تاس ماهیان می پردازد. عوامل مختلف محیطی بررسی شده نور، دما، کدورت، شوری، گاز های محلول (h2s,o2,co2) ، قلیائیت، فسفر، آهن،ph، ترکیبات نیتروژنی (آمونیاک، نیتریت، نیترات)، فلزات سنگین و آلودگی را در بر می گرفتند. نتایج بررسی ها نشان داد که نور و کدورت همبستگی اندکی با رفتار های تغذیه ای دارند. در میان سایر عوامل دما، اکسیژن محلول و ph آب اثرات چشمگیری را بر رفتار های غذایی تاس-ماهیان نشان دادند. هر سه این عوامل در محدوده ی قابل تحمل شان رابطه ی مستقیمی با رفتار های تغذیه ای دارند. سایر عوامل نیز بر رفتار های تغذیه ای و مکانیسم های کنترل کننده ی این رفتار ها موثرند. در این بررسی اثرات عوامل فوق و مکانیسم های کنترل کننده ی رفتار های تغذیه ای نیز بررسی شده و در پایان دامنه ی مناسب هر یک از عوامل برای تغذیه ی تاس ماهیان تعیین گشت. کلمات کلیدی: رفتار های تغذیه ای، تاس ماهیان، عوامل محیطی

در بروز رفتار های تغذیه ای ماهی سیستم های حسی زیادی شرکت می کنند که نقش و اهمیت آنها در مراحل مختلف تغذیه متفاوت است. یکی از مهمترین این سیستم ها، سیستم حس چشایی است که ارزیابی نهایی در روند تغذیه را بر عهده دارد. در این مطالعه ترجیح چشایی بچه تاس ماهیان ایرانی ( persicusacipenser) نسبت به مواد کلاسیک به کمک آزمون های رفتاری مورد شناسایی قرار گرفت. بچه ماهیان مورد استفاده به 3 گروه وزنی کوچک (با میانگین وزن 10-7 گرم)، متوسط (20-15 گرم) و بزرگ ( 28-23 گرم) تقسیم شدند. نتایج مطبوعیت چشایی داخل و خارج دهانی نشان داد که اختلاف مشاهده شده میان 3 گروه وزنی به طور کل معنی دار نبود (0.05 < p). همچنین مشاهده شد که اسید سیتریک، کلرید سدیم و کلرید کلسیم در هر 3 گروه وزنی بر گیرندگی چشایی خارج دهانی تاثیر مثبت داشته است. به عبارت دیگر، با افزایش غلظت،شاخص مطبوعیت چشایی خارج دهانی افزایش یافت. بیشترین میزان شاخص مطبوعیت چشایی داخل دهانی در اثر اسید سیتریک و کلرید سدیم به ترتیب در غلظت های 5 و 10 %، در اثر کلرید کلسیم نیز برای گروه وزنی کوچک در غلظت 1 % و برای گروه وزنی متوسط و بزرگ در غلظت 10 % بدست آمد. همچنین میزان گرانول های مصرف شده در این تیمار ها به طور معنی داری از تیمار شاهد بیشتر بود (0.05 > p). اما، ساکارز اثر منفی در دریافت گرانول ها برای گروه سایزی بزرگ و نیز اثر منفی در بلعیدن گرانول ها برای هر 3 گروه وزنی داشته است. در مقایسه میان واکنش های چشایی خارج دهانی و داخل دهانی تاس ماهی ایرانی، همبستگی مثبت و معنی داری میان این 2 سامانه مشاهده شد. بنابر این نتایج، می توان گفت با افزودن 5 % اسید سیتریک، 10 % کلرید سدیم و 10-1 % کلرید کلسیم در جیره غذایی بچه تاس ماهیان ایرانی می توان وضعیت تغذیه را در این گونه بهبود بخشید. بنابر این نتایج، می توان گفت با افزودن 5 % اسید سیتریک، 10 % کلرید سدیم و 10-1 % کلرید کلسیم در جیره غذایی بچه تاس ماهیان ایرانی می توان وضعیت تغذیه را در این گونه بهبود بخشید.

پروبیوتیک ها به عنوان عامل مهمی در توسعه آبزی پروری، افزایش میزان تولید و کاهش بیماری ها در نظر گرفته می شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر استفاده از باکتری هایbacillus subtis و licheniformisbacillusبه همراه تراکم، بر فاکتورهای رشد و قابلیت هضم میگوی پاسفید غربی (litopenaeus vannamei) می باشد. در این تحقیق میگوها پس از ذخیره سازی با دو تیمار 250و 300 قطعه در هر متر مربع هرکدام به وسیله دو غلظت پروبیوتیکیcfu/g food 1010×4 وfoodcfu/g1010)به مدت 8 هفته مورد تیمار قرار گرفتند. در انتهای آزمایش، شاخص های رشد، کیفیت لاشه، قابلیت هضم و تعداد باکتـری کل مـوجود در دستگاه گوارش سنجش شدند. نتایج حاصل از این آزمایش نـشان داد رشـد در تیمارهای t2 (تراکم 300 قطعه در متر مربع، پروبیوتیک cfu/g 1010×4) و t4(تراکم 250 قطعه در متر مربع، پروبیوتیک cfu/g 1010×4) نسبت به گروه شاهدc1 (300 قطعه در متر مربع با غلظت پروبیوتیک صفر) وc2(250 قطعه در متر مربع با غلظت پروبیوتیک صفر) دارای اختلاف معناداری بود (p<0.05).در تیمارهای t1 (تراکم 300 قطعه در متر مربع، پروبیوتیک cfu/g 1010) و t3(تراکم 250 قطعه در متر مربع، پروبیوتیکcfu/g 1010) رابطه معنی داری با گروه شاهد و تیمارهایt2 وt4 نشان نداد. تاثیر تراکم بر شاخص های رشد عدم اختلاف معناداری را بین تیمارهای مختلف بیان کرد (p>0.05). تاثیر پروبیوتیک مورد نظر بر قابلیت هضم میگوی وانامی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد اختلاف معنادار بین گره شاهد و تیمار های پروبیوتیکی بود (p<0.05). تعداد کل باکتری های موجود در دستگاه گوارش در تیمارهای که از غلظت cfu/g1010×4 و cfu/g1010 استفاده شده بود، بترتیب؛cfu/g 0±108×8/1 وcfu/g0.5±810×1.8نشان دهنده وجود اختلاف معنادار بین این تیمارها بود(p<0.05). بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش، استفاده از غلظت cfu/g1010×4 پروبیوتیک هایb. subtilis وlicheniformisb. سبب بهبود شاخص های رشد، قابلیت هضم، ترکیبات لاشه و فلور باکتریایی دستگاه گوارش میگوی وانامی شد. همچنین مشخص شد تراکم بر شاخص رشد تاثیری نداشت. بنابراین پیشنهاد می شود که جهت افزایش میزان تولید میگوی وانامی از غلظت cfu/g 1010×4 ا ستفاده شود.

لارو پشه های خانواده ی شیرونومیده که به طور رایج کرم های خونی نامیده می شوند، منبع تغذیه-ای بسیار مناسبی برای آبزیان پرورشی به شمار می آیند. chironomus aprilinus، کرم خونی بومی رسوبات استخر های خاکی منطقه ی بافق در مرکز ایران می باشد. در این آزمایش تأثیر شوری بر زی توده و ترکیب لاشه ی لارو شیرونومیده بررسی گردید. بدین منظور 5 سطح از شوری ( 0، 5، 10، 15 و 20 گرم در لیتر) مورد آزمایش قرار گرفت. بیشترین میزان بقاء و زی توده مربوط به شوری سطح 5 گرم در لیتر بود. افزایش شوری سبب کاهش میزان زی توده و بقاء لاروها شد. طول دوره ی تکامل لاروها نیز با افزایش شوری، افزایش یافت. آنالیز ترکیب لاشه ی لاروهای شیرونومیده نشان داد میزان رطوبت تابعی از میزان شوری است. با افزایش شوری میزان رطوبت کاهش یافت. کمترین میزان رطوبت متعلق به شوری 20 گرم در لیتر بود. شوری تأثیری بر میزان پروتئین، چربی، فیبر و خاکستر لاشه ی لاروها نداشت.

در سال¬های اخیر از مواد زیادی به عنوان ماده جاذب در جیره غذایی آبزیان استفاده می¬گردد. اثرات برخی از جاذب¬های غذایی بر بهبود فاکتورهای رشد آبزیان مختلف مشخص شده است. مواد چشایی کلاسیک یا چهار مزه¬ی اصلی ( ترشی، شیرینی، تلخی و شوری) گروهی از مواد هستند که در تحریک چشایی ماهی مطرح می¬باشند، و می-توانند نقش جاذب داشته باشند. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر مواد چشایی کلاسیک به عنوان جاذب¬های غذایی بر فاکتورهای رشد و بقاء بچه ماهیان کپورمعمولی (cyprinus carpio) با میانگین وزنی 5/0±3 گرم صورت گرفت. جهت انجام این پژوهش بچه ماهیان با پلت¬های حاوی دو غلظت متفاوت از مواد چشایی کلاسیک به مدت 8 هفته تغذیه شدند. غلظت¬های پایه¬ای مواد مورد استفاده بر اساس مطالعات قبلی محققان، و غلظت¬های ثانویه به میزان 2برابر غلظت-های پایه انتخاب شدند. درپایان دوره آزمایش، شاخص¬های رشد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این مطالعه به این صورت بود که تیمار غذادهی شده با غلظت پایه¬ی اسیدسیتریک (26/0 مول) با میانگین وزنی 28/0±74/6 در پایان دوره، بیش¬ترین میزان رشد و کم¬ترین مقدار ضریب تبدیل غذایی را دارا بود و با تیمار شاهد و سایر تیمارها دارای اختلاف معنی¬داری بود(05/0>p). تیمار کلرید کلسیم با غلظت ثانویه با میانگین وزنی 16/0±35/5 در پایان دوره، کمترین میزان رشد را داشت. با توجه به نتایج به دست آمده از این مطالعه افزودن اسیدسیتریک با غلظت ثانویه26/0 مول به جیره غذایی کپور معمولی توصیه می¬شود. این مطالعه با هدف بررسی اثر مواد چشایی کلاسیک به عنوان جاذب¬های غذایی بر فاکتورهای رشد و بقاء بچه ماهیان کپورمعمولی (cyprinus carpio) با میانگین وزنی 5/0±3 گرم صورت گرفت. جهت انجام این پژوهش بچه ماهیان با پلت¬های حاوی دو غلظت متفاوت از مواد چشایی کلاسیک به مدت 8 هفته تغذیه شدند. غلظت¬های پایه¬ای مواد مورد استفاده بر اساس مطالعات قبلی محققان، و غلظت¬های ثانویه به میزان 2برابر غلظت¬های پایه انتخاب شدند. درپایان دوره آزمایش، شاخص¬های رشد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این مطالعه به این صورت بود که تیمار غذادهی شده با غلظت پایه¬ی اسیدسیتریک (26/0 مول) با میانگین وزنی 28/0±74/6 در پایان دوره، بیش¬ترین میزان رشد و کم-ترین مقدار ضریب تبدیل غذایی را دارا بود(05/0>p). تیمار کلرید کلسیم با غلظت ثانویه با میانگین وزنی 16/0±35/5 در پایان دوره، کمترین میزان رشد را داشت.

هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر سم ایپرودیون+کاربندازیم بر میزان بقا، آسیب شناسی بافت آبشش و کبد و فاکتورهای بیوشیمیایی خون ماهی کپور بود. ماهیان برای سازش با موقعیت جدید به مدت یک هفته نگهداری گردیدند. پس از تعیین محدوده اثر سم، آزمایش سمیت کشنده در این محدوده انجام گرفت. مقادیر lc50 در محدوده اطمینان 95% با روش آنالیز پروبیت مرگ و میر در زمان های 24، 48، 72 و 96 محاسبه شد. در نهایت جهت انجام آزمایش تعداد 120 عدد ماهی در 4 تیمار هر کدام با 3 تکرار و مجموعا 12 آکواریوم 60 لیتری قرار گرفت و تا پایان دوره به مدت یک هفته نگهداری شد. نمونه¬های خون و بافت در بچه ماهیان کپور معمولی بعد از 7 روز قرارگیری در معرض غلظت تحت کشنده (10، 25 و 50 درصد غلظت lc50) ایپرودیون+کاربندازیم به همراه بچه ماهیانی که در معرض سم نبودند، استحصال شد. بلافاصله پس از بیهوشی، از هر ماهی نمونه خون استخراج گردید و در آزمایشگاه شیمی مقادیر گلوکز، پروتئن کل، کلسیم، آلبومین و کلسترول با استفاده از کیت های زیست شیمیایی و روش اسپکتروفتومتری محاسبه شد. در آزمایشگاه بافت شناسی، جهت بافت شناسی کبد و آبشش ماهیان از آنالیزهای بافت شناسی کلاسیک استفاده گردید. نتایج به دست آمده از آنالیز پروبیت نشان داد که غلظت کشنده (lc50) سم ایپرودیون+کاربندازیم برای ماهی کپور در زمان¬های 24، 48، 72 و 96 ساعت به ترتیب 0، 99/109، 26/90 و 78/62 میلی گرم بر لیتر می¬باشد. نتایج آسیب شناسی بافت کبد عوارضی از جمله دژنره شدن هپاتوسیت¬ها، کبد چرب، خونریزی را نشان داد. بررسی آسیب¬های آبششی نشان داد که هیپرپلازی، اتصال لاملاهای ثانویه، چماقی شدن و آنوریسم با افزایش غلظت¬های سم مشاهده شد. نتایج آنالیزهای خون شناسی نشان داد که میزان گلوکز بین تیمار شاهد و تیمارهای سمی افزایش معنی دار وجود داشت (05/0>p). بین تیمار شاهد با تیمارهای حاوی سم اختلاف معنی¬دار در پروتئین وجود داشت (05/0>p). مقدار آلبومین دارای اختلاف معنی دار بود (05/0>p). بین تیمارها از نظر میزان کلسیم و کلسترول اختلاف معنی دار وجود نداشت (05/0<p).

چکیده مدیریت فضولات از اصلی¬ترین راه¬های کنترل فاکتور¬های کیفی آب در آبزی پروری محسوب می¬شود. این تحقیق به منظور بررسی تأثیر سه الگوی مختلف مدیریت فضولات، بر بهبود شاخص¬های کیفی آب و ارتباط آن با درصد بازماندگی و وزن¬کل، میگوی پاسفید¬غربی (litopenaeus vannamei)، در شرایط پرورش متراکم در آزمایشگاه آبزی پروری شهید فضلی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان انجام گرفت. آزمایش¬ها در یک طرح کاملاً تصادفی در چهار تیمار با سه تکرار، انجام گرفت. برای انجام این تحقیق، 12 عدد تانک استوانه¬ای شکل 420 لیتری با حدود 235 لیتر آبگیری در نظر گرفته شد. سیستم پرورش از نوع متراکم، با 85 پست لارو در متر مکعب (در هر تانک 235 لیتری، 20 عدد) انتخاب شد. تیمار شاهد فقط دارای تعویض آب هفتگی از نقاط تصادفی؛ تیمار یک: یک سیستم هواده مولد جریان گردشی به همراه تعویض آب هفتگی از نقاط تصادفی؛ تیمار دو: سیستم هواده مولد جریان گردشی و تعویض آب هفتگی از بستر و تیمار سه: سیستم هواده مولد جریان گردشی ، تعویض آب هفتگی از نقاط تصادفی و فعالیت دستگاه هواده فضولات بستر، طی 9 هفته در نظر گرفته شد. پس از اندازه¬گیری برخی شاخص¬های کیفی آب شامل: bod5 ,do، cod و ph، باکتری¬های ویبریو و باکتری¬های کل و در نهایت اندازه-گیری وزن¬کل و درصد¬بازماندگی، جهت آنالیز پارامتر¬ها، از آزمون آنالیز واریانس یک¬طرفه و برای مقایسه میانگین¬ها از آزمون دانکن در سطح معنی¬دار 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد: بیش¬ترین و کم¬ترین میانگین اکسیژن محلول به ترتیب در تیمار 3 و تیمار شاهد، ثبت شد؛ تیمار شاهد و تیمار1 بخصوص در اواسط دوره اختلاف معنی¬داری را با سایر تیمار¬ها نشان دادند. مقایسه میانگین ph، اختلاف معنی¬داری را نشان نداد. مقادیر اندازه¬گیری شده bod5 اختلاف معنی¬داری را بین تیمار¬های نشان نداد¬ ( 05/0 p ? ). در تغییرات cod فقط تیمار شاهد اختلاف معنی¬داری را با سایر تیمارها نشان داد( 05/0 > p ). در آنالیز لگاریتمِ تعداد کلنی¬های باکتری¬های کل، اختلاف معنی¬داری بین تیمارها مشاهده نشد ( 05/0 p ? )؛ ولی، با گذشت زمان برای هر تیمار به طور مجزا، در مرحله اول و آخر آزمایش تغییرات معنی¬داری مشاهده شد ( 05/0p < ). آنالیز لگاریتمِ تعداد¬کلنی باکتری¬های ویبریو در بین تیمار¬ها اختلاف معنی¬داری نشان نداد ( 05/0 p ? )؛ امّا، با گذشت زمان برای هر تیمار به طور مجزا، مرحله اول آزمایش، به¬طور معنی¬داری تعداد کمتری را نشان داد ( 05/0p < ). در مقایسه میانگین وزن کل در هر یک از تیمارها، تیمار شاهد با سایر تیمار¬ها اختلاف معنی¬داری نشان داد؛ اما، سایر تیمارها با یک¬دیگر اختلاف معنی¬داری را نشان ندادند. بیش¬ترین میانگین وزن¬کل متعلق به تیمار1 (96/23 ± 19/94 گرم) و کم¬ترین میانگین مربوط به تیمار شاهد (76/7 ± 55/6 گرم) بود؛ تیمار 2 و 3 ( به ترتیب با 46/42 ± 26/76 و 15/26 ± 67/93 گرم) دارای میانگین وزن¬کل قابل توجهی بودند. نتایج حاصل از میانگین درصد بازماندگی اختلاف معنی¬دار تیمار شاهد را با سایر تیمار¬ها نشان داد. تیمار شاهد با 5 ± 5 درصد، کم¬ترین و تیمار 3 با 91/22 ± 65 درصد بیش¬ترین درصد بازماندگی را نشان دادند (تیمار1 و 2 به ترتیب 44/14 ± 33/63 و 91/22 ± 55 درصد). در مجموع نتایج نشان داد: بیش¬ترین و کم¬ترین درجه کیفی مطلوبیت به ترتیب متعلق به تیمار3 و تیمار شاهد می¬باشد.

طی60 روز آزمایش تأثیر پروبیوآنزیم بر فاکتورهای رشد و بقاء، ترکیب لاشه و مقاومت در برابر استرس شوری در پست لارو میگوی وانامی موردبررسی قرار گرفت. باتوجه به اهمیت استفاده از باکتری¬های پروبیوتیکی و آنزیم¬های هضمی در افزایش کارایی تغذیه و بهبود نرخ رشد این آزمایش با هدف بررسی تاًثیر استفاده هم زمان باکتری¬های پروبیوتیکی با آنزیم¬های هضمی بر شاخص¬های رشد و بقاء و ترکیب لاشه در پست لارو میگوی وانامی انجام گرفت. پروبیوآنزیم شامل شش نوع از آنزیم¬های هضمی (protease, celullase, ?-amylase, ?-glucanase 2.1.4 -3.2.1.6 ,?-xylanase 3.2.1.8) و چهار نوع از باکتری¬های پروبیوتیکی (b.subtilis, b.licheniformis, enterococcus faecium, lactobacillus acidophiluc) به جیره غذایی پایه با سه غلظت مختلف (تیمار1: g/kg 0/1، تیمار2: g/kg 5/0 و تیمار3: g/kg 25/0) اضافه شد. تعداد 70 قطعه پست لارو با میانگین وزن اولیه 43 میلی¬گرم به¬طور تصادفی در 12 آکواریوم شامل سه تکرار برای هر تیمار در نظر گرفته شد. در پایان دوره میگوهای تیمار2 دارای بیشترین میانگین رشد و بقاء و بهترین عملکرد را در ترکیب لاشه نسبت به سایر تیمارها و گروه شاهد بودند و تفاوت معنی¬داری ) 05/0(p < نسبت به سایر گروه¬ها داشتند. نتایج حاصل از آزمون شوری ppt)0، ppt40 و ppt60( نشان داد که بیشترین مقاومت در برابر شوری ppt60 را تیمار2 و بیشترین مقاومت را در برابر آب شیرین را تیمار2 و تیمار3 داشته و تفاوت معنی داری ) 05/0(p < در نرخ بقاء با گروه شاهد داشتند. همچنین تلفاتی در آزمون شوری ppt40 در هیچ یک از گروه ها مشاهده نشد. نتایج این آزمایش نشان داد غلظت های مشخصی از پروبیوتیک و آنزیم تأثیر مثبت بر عملکرد رشد و بقاء، محتوی ترکیب لاشه و مقاومت در برابر تنش شوری در پست لارو میگوی وانامی دارد. هرچند غلظت های بالا اثر منفی بر رشد و برخی از فاکتورهای ترکیب لاشه و غلظت های پایین تأثیر کمی بر رشد داشتند.

از دیدگاه رفتارشناسی، حس چشایی ماهی نقش¬های مختلفی در بروز رفتار غذایی برعهده دارد. ترجیح چشایی ماهی و رفتار ویژه آن¬ها نسبت به مواد چشایی مختلف می تواند از نظر کاربردی مهم باشد و برای حل مسائل و مشکلات مربوط به صیدوپرورش مورد استفاده قرار گیرند. هدف از مطالعه حاضر بررسی رفتار غذایی ماهی سیلور شارک (blantiocheilos melanopterus) نسبت به غلظت¬های مختلف مواد چشایی محرک می¬باشد. 20ماهی با میانگین وزن 15/0±8/3 گرمی در آکواریوم¬هایی به حجم 5 لیتر قرار داده شدند. بعد از سازکاری با شرایط آزمایشگاه پاسخ¬های رفتاری برای غلظت¬های مختلف اسیدآمینه¬های (آسپارتیک اسید، گلوتامیک اسید، متیونین و سیستئین)، گرانول¬های شاهد و عصاره شیرونومید آزمایش شد. طی مدت 1 دقیقه تعدادی گرانول حاوی هریک از مواد فوق به ماهی معرفی و در این مدت حرکات و رفتار ماهی توسط دوربین ثبت و ضبط شد و با توجه به نحوه رفتار ماهی نسبت به هر کدام از گرانول¬ها، ترجیح چشایی برای این ماهی تعیین شد. بیشترین درصد مصرف (82/85)، بالاترین درصد خورده به تلاش (59/72 )، در غلظت 001/0 مولار اسید گلوتامیک مشاهده شد (05/0p<). درصد مصرف دارای همبستگی مثبت و معنی¬دار با شاخص مطبوعیت بود (05/0p<). در مقایسه با شاهد اسیدهای آمینه اسید آسپارتیک، اسید گلوتامیک، متیونین و سیستئین در دسته اسیدهای آمینه جاذب برای سیلور شارک قرار گرفتند. درصد مصرف دارای همبستگی مثبت و معنی دار با شاخص مطبوعیت بود (05/0p<). یافته¬های این پژوهش می¬تواند در افزایش درک فیزیولوژیک و توسعه فناوری-های پرورش، در تغذیه و تهیه جیره مناسب و متناسب با ترجیح چشایی ماهی سیلورشارک به کارگرفته شود.

نی ماهی سیاه راه راهِ دریای خزر (syngnathus nigrolinatus caspius)، تاکنون تنها گونه ثبت شده از خانواده syngnathidae در دریای خزر می باشد. در این تحقیق 50 قطعه نی ماهی در آب لب شور حوضه خلیج گرگان (جنوب شرقی دریای خزر) صید و مورد ارزیابی قرار گرفته شد. 21 فاکتور ریخت سنجی و 6 فاکتور شمارشی بررسی و پارامتر های پویایی شناسی شامل طول بی نهایت، سن صفر، نرخ رشد لحظه ای و فاکتور وضعیت جمعیت های این ماهی برآورد شده است. نتایج حاصله وجود دو زیرگونه از syngnathus nigrolinatus, eichwald 1831 ؛ syngnathus nigrolinatus caspius و nigrolinatus syngnathus nigrolinatus، با تفاوت های قابل توجهی در اکثر صفات ریخت سنجی، به ویژه در شکل سر، طول پوزه و ارتفاع باله سینه ای در جمعیت نی ماهیان جنوب شرقی دریای خزر نشان داد. همچنین بین نمونه های نر و ماده ی هر زیرگونه، در تعداد حلقه های استخوانی قبل از مخرج و ارتفاع باله ی مخرجی تفاوت معنی داری مشاهده شده است. جدایی و تفکیک جمعیت زیرگونه های نی ماهیان در دریای خزر، با بررسیِ برخی شاخص های زیست سنجی با استفاده از روشهای آماری چند متغیره pca و dfa اثبات شد. البته، تشخیص قطعیِ گونه یا زیر گونه ها نیاز به مطالعات دقیق ژنتیکی دارد