محمد بهمن بیگی علاوه بر بنیان گذاری آموزش عشایر با نوشتن کتاب ها و داستان هایی در مورد زندگی خود و فرهنگ و آداب و رسوم مردم ایلیاتی به یکی از سرشناس ترین چهره های فرهنگی – ادبی عشایر ایران تبدیل شده است. در این پژوهش به بحث مختصری در مورد عناصر داستانی و ادبیات اقلیمی در ایران، در فصل های اول و دوم پرداخته شده است. در فصل سوم مهم ترین ویژگی های سبک بهمن بیگی در سطوح زبانی و ادبی تحلیل شده اند. بهمن بیگی با بهره بردن از واژگان و اصطلاحات محلی و جملات کوتاهی که به گفتار روزمره مردم بسیار شباهت دارد نثری ساده و بدون پیچیدگی های زبانی را رقم زده است و با استفاده از تصویرسازی و توصیف های هنرمندانه از جنبه های مختلف زندگی ایلیاتی و به کار بردن آرایه های ادبی از جمله تشبیه و استعاره، تشخیص، مبالغه و طنز بر غنای ادبی و زبانی نوشته های خویش افزوده است. در فصل چهارم این پژوهش نیز با بررسی مفاهیم فکری و تحلیل عناصر داستانی و درون مایه های نوشته های بهمن بیگی نشان داده شده است که او با پرداختن به مشکلات مردم عشایر و شرح تاریخ این مردم و تلاش هایی که از طریق تعلیمات عشایر برای پایان بخشیدن به فقر فرهنگی و اقتصادی آن ها انجام گرفته است، نوع خاصی از ادبیات بومی – اقلیمی یعنی ادبیات ایلیاتی را رقم زده است.

احمد عزیزی شاعر متعهد و انقلابی کشورمان، از شاعرانی است که توانست تحولی در ادبیات و شعر انقلاب اسلامی، به ویژه در زمینه مثنوی سرایی ایجاد کند. این شاعر کرمانشاهی که با موج مثنوی های خود، از جمله (کفش های مکاشفه و شرجی آواز) یکی از زیباترین زبان های شعر معاصر را آفریده است، با زبان شعری خاص خود، برای حادثه آفرینی در زبان و آشنایی زدایی کردن از آن، به روش های مختلفی دست می زند. در این پژوهش، با استفاده از روش تحلیل محتوایی و ساختاری، هنجارشکنی ها و آشنایی زدایی های به کار رفته در مثنوی کفش های مکاشفه مورد بررسی قرار خواهد گرفت؛ به این ترتیب که بعد از پرداختن به کلیات و مباحث مقدماتی پایان نامه، شرح حال، آثار و ویژگی های زبانی احمد عزیزی بررسی می شود سپس به هنجارگریزی ها و ساختارشکنی های صورت گرفته در این اثر از جمله؛ ساخت واژگان و ترکیبات نو، تناسب گریزی، وابسته عددی، تشخیص و تشبیهات و استعارات بدیع و ... پرداخته می شود و تاثیر آن ها در زبان شاعر مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد.

محمد علی صائب تبریزی از غزل سرایان مشهور سبک هندی قرن یازدهم است. از او دیوانی به یادگار مانده است که بیشتر اشعار این دیوان، در قالب غزل است. رساله ی حاضر بر آن است تا با بررسی صد و پنجاه غزل آغازین دیوان او، ابتدا به توضیح واژه ها و ترکیب های دشوار بپردازد و سپس با توجه به واژه ها و ترکیب های معنی شده، ابیات را شرح کند. بر این اساس فصول رساله به ترتیب زیر است: فصل اول: شامل مقدمه، هدف تحقیق، سوالات، ضرورت تحقیق و پیشینه ی تحقیق است. این فصل روش تحقیق را نیز در برمی گیرد. فصل دوم: به بررسی احوال و آثار صائب تبریزی می پردازد. هم چنین ساختار شعر صائب و مختصات شعر او از لحاظ زبان، فکرو آرایه ها با ذکر نمونه هایی از اشعار او توضیح داده می شود. فصل سوم: مهم ترین بخش این رساله است که به وزن غزل ها ، شرح لغات و ابیات و مشخص کردن آرایه ها در غزلیات شاعر اختصاص دارد. فصل چهارم: در این فصل، با توجه به فصول گذشته ،کلیات مطالب ونتیجه گیری به صورت خلاصه ارایه میشود