یکی از مفاهیم مهم در علوم ورزشی و تربیت بدنی، فرایند شناسایی استعداد است. معنی عینی شناسایی استعداد ورزشی، شناسایی و انتخاب افرادی است که در مقایسه با سایرین، توانایی زیادی برای یک ورزش خاص دارند. استعدادیابی و پرورش استعداد یک بخش حیاتی در بیشتر برنامه های ورزشی است. هدف از انجام این تحقیق استعدادیابی در والیبال با تأکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی بود. در این مطالعه توصیفی، 12 ورزشکار نخبه والیبالیست (سن 22-18) در تحقیق حاضر شرکت کردند. پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی آنها اندازه گیری شد. سپس با استفاده از روش آماری pca مولفه های اصلی استخراج شده و بعد ازگرفتن واریانس، پارامترهای اصلی در هربخش بدست آمد (0/05?p). نتایج نشان داد که در بخش اول ،پارامترهای بیومکانیکی برجسته: توان، تعادل ایستا، انعطاف پذیری، در بخش دوم پارامترهای بیومکانیکی که اندازه گیری زوایای مفصلی بود پارامترهای برجسته: چرخش داخلی بازو، چرخش جانبی گردن، فلکشن شانه، نزدیک شدن افقی بازو، دور شدن افقی مفصل ران، دور شدن بیش از حد بازو، در بخش آنتروپومتریکی پارمترهای: قد، ارتفاع نشسته از seatpan، محیط تنه از سطح ناف، بیشترین محیط بازو، ارتفاع زائده آخرومی تا زمین، محیط آرنج، در بخش فیزیولوژیکی پارامترهای توان هوازی و ضربان قلب و در بخش روانی پارامترهای انگیزش و تصویر سازی ذهنی و کنترل حالت روانی در والیبالیست های نخبه وجود دارد. استعداد یابی در والیبال با تأکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی

مقدمه و هدف: دیابت نوع 2 بیماری متابولیکی مزمنی است که ممکن است موجب بروز تغییراتی در متابولیسم استخوان شود. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات تمرینات هوازی بر سطوح سرمی شاخص های متابولیسم استخوان در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. روش ها: 21 بیمار دیابتی مرد با دامنه سنی 40 تا 50 سال که داوطلب شرکت در پژوهش بودند به طور تصادفی در دو گروه تمرین (11 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت 10 هفته در یک برنامه تمرین هوازی با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب ذخیره،3 جلسه در هفته و 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه شرکت کردند. سطوح سرمی گلوکز، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله، آلکالین فسفاتاز، استئوکلسین، کراس لپس و پاراتورمون هر دو گروه قبل و بعد از 10 هفته اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر انجام گرفت. یافته ها: پس از 10 هفته تمرین سطح گلوکز خون، هموگلوبین گلیکوزیله، مقاومت انسولین و سطح کراس لپس سرم بیماران گروه تمرین به طور معنی داری کاهش یافتند (05/0 >p)، اما در سطوح سرمی انسولین، آلکالین فسفاتاز، استئوکلسین و پاراتورمون تغییر معنی داری ایجاد نشد (05/0 <p). همچنین افزایش های معنی داری در نسبت آلکالین فسفاتاز به کراس لپس و نسبت استئوکلسین به کراس لپس در گروه تمرین مشاهده شد (05/0 >p). در بیماران گروه کنترل تغییرات معنی داری در شاخص های متابولیسم استخوان و دیگر متغیر های اندازه گیری شده نشان داده نشد (05/0 <p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات هوازی با تحمل وزن که از شدت متوسطی برخوردارند اگرچه نمی توانند تغییری در شاخص های تشکیل استخوان در بیماران دیابتی نوع 2 ایجاد نمایند اما ممکن است با کاهش میزان بازجذب استخوان در بهبود فرآیند متابولیسم استخوان و در نتیجه در پیشگیری یا کند کردن روند کاهش تراکم استخوان در این بیماران موثر واقع شوند.